Rozdział XII

Tak na wstępie dziękuje wszystkim osobom które czytają mojego bloga. Przed chwilą stuknęło tu 2000 wyświetleń. Jesteście niesamowici :*
 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

- Cześć Emily – Zadzwonił Chester do dziewczyny następnego dnia.

- Cześć Chester! Miło że dzwonisz – Odparła zadowolona – Co u Ciebie?

- A nic ciekawego.

- Mike się nadal nie odzywa?

- Nie miałem z nim kontaktu. A u Ciebie?

- W porządku. A czemu pytasz?

- Jesteś dzisiaj zajęta? Bo mam pomysł by wyskoczyć gdzieś na miasto. Samemu mi się nie chce siedzieć w domu a wiesz… - Chester próbował przejąć inicjatywę.

- Dzisiaj? Dzisiaj raczej nie dam rady.

- A czemu?

- Umówiłam się ze Scottem – Odparła z uśmiechem.

Chester pomimo złości z usłyszanych słów nie dawał po sobie tego poznać.

- Może kiedy indziej… Naprawdę dzisiaj nie dam rady – Ciągnęła dalej.

- Jasne. Może kiedy indziej… - Odparł zrezygnowany i odłożył słuchawkę.

„Dlaczego?” – Od dnia wczorajszego zadawał sobie ciągle to pytanie. Usiadł na kanapie i złapał za telefon. Co ma teraz zrobić? Z nerwów popatrzył się na niego po raz ostatni, po czym rzucił go z dużą siłą o podłogę. To co teraz wyprawia jest niedorzeczne. Nikt mu nie pomoże, nikt nie może się dowiedzieć. Ma wysunięte tylko jedno spostrzeżenie. Zakochał się w dziewczynie, która nie jest nim zainteresowana.

***

- Emily! – Krzyknął z dala rozradowany chłopak. Podszedł do dziewczyny i podał jej kwiaty.

- Cześć. – Odparła mu tym samym – Dziękuje są piękne.

- Tak jak ty – Odpowiedział jej Scott.

Ona tylko popatrzyła się na niego i uśmiechnęła. Ten chłopak był jej miłością już od szkolnych czasów. To jest rzeczywiste że nie zapomniała o tym jak codziennie w szkolnych ławkach wzdychała do niego. Był najbardziej rozchwytywanym chłopakiem w szkole. Każda dziewczyna na niego leciała. Tylko on na nią nie zwracał uwagi. Była zbyt przeciętna jak na niego. Dlatego zdziwiła się dlaczego właśnie on dzisiaj umówił się z nią w tym parku.

- Dziwne że w ogóle w klubie zwróciłeś na mnie uwagę – Zaryzykowała pytaniem.

- Wiesz dlaczego to zrobiłem?

- Nie.

- Bo mi się podobasz. – Uśmiechnął się.

- Uspokój się. To nasze drugie spotkanie – Odwzajemniła uśmiech.

- I co z tego? Znamy się tak naprawdę wiele lat. – Popatrzył na nią – Ty nadal mi się podobasz.

- Nie rozumiem – Odparła zdezorientowana dziewczyna.

- Że nadal mi się podobasz. – Złapał ją w tej chwili za rękę, a jej nogi przez moment wydawały jej się że są z gumy – Jesteś piękna.

Widać że Scott to nie jest nieśmiały chłopak. Wręcz przeciwnie, nie kryje się z uczuciami jak niektórzy faceci. Mówi prostu z mostu wszystko co mu się podoba, a co nie. Chłopak nadal trzymając dziewczynę za rękę zaprowadził ją na ławkę.

- Mamy tyle do wspominania… - Zaczął.

- Nadal pamiętam tą gumę co przykleiłeś mi do krzesła – Odparła.

- Jaka guma?

- Ta co na matematyce zdobiła moje krzesło. Cała klasa się ze mnie śmiała. Przez Ciebie – Zaśmiała się – Najlepsza była mina nauczycielki gdy wstałam i podeszłam do odpowiedzi.

- Aaa... – Odpowiedział jej chłopak – Taki mały niewinny żarcik.

- A jednak cała klasa była przeciwko mnie.

- Nie przesadzaj. Ja pamiętam jak dostałem ten liścik od Ciebie.

Dziewczyna w tej chwili popatrzyła się pytająco na chłopaka.

- No ten w którym było opisane jak mnie nienawidzisz.

- Bo wtedy naprawdę Cię nienawidziłam. – Skłamała do połowy. Kochała go, ale też nienawidziła za to że nie zwraca na nią uwagi.

- Mam pytanie. – Odparł.

- Słucham.

- Zadajesz się z tymi chłopakami od Linkin Park?

- Co?

- Nie udawaj. Widziałem Cię z jednym gościem jak wychodziliście.

Emily nie chcąc skłamać odparła:

- Chester? To tylko kolega. Nie martw się.

- Nie martwie się. Nie pasujecie i tak do siebie – Odpowiedział.

- Czemu?

- Naczytałem się trochę o nim w necie. Wiesz że brał?

- Co?! – Dziewczyna była tak zdziwiona i wkurzona zarazem. – To musi być pomyłka.

- Nie powiedział Ci? Szkoda, bo niby kolega. Nie chce was skłócić, ale jak to się stało że ich poznałaś?

- Poznałam ich przez przypadek. Głównie przez Mike’a. Ale nie rozumiem do czego zmierzasz.

- Nie pasujesz do nich. Nie powinnaś się z nimi zadawać.

- Nie rozumiem. – Była wkurzona – Nie będziesz mi wybierać przyjaciół!

- Nie o to mi chodzi. Proszę Cię. Tak to dziwnie zabrzmiało ale naprawdę martwię się o Ciebie. – Oparł swoją dłoń na jej dłoni. – Nie chcę by Cię zmienili. Oni grają mocną muzykę, a ona czasami może zryć banie.

- Scott. Nie chcę się kłócić, ale nie musisz się o mnie bać. Oni są naprawdę fajnymi gośćmi i naprawdę nie powinieneś wierzyć stereotypom.

Scott nie wiedząc co powiedzieć zmienił szybko temat.

- Poczekaj tu na mnie. Zaraz przyniosę coś na słodko.

Dziewczyna uśmiechnęła się do niego po czym popatrzyła na chłopaka idącego w stronę budki z lodami.

***

- Mikey! Kochanie! Kupisz? – Jessica zrobiła maślane oczka w stronę ukochanego.

- Jasne. – Mike w tym czasie podszedł do dziewczyny i złożył na jej policzku mały pocałunek. Potem spojrzał na cenę.- To jest aż takie drogie!?

- Hehe. Stać Cię misiek – Odparła mu po czym podeszła do kasy i zapłaciła kartą kredytową Mike'a za swoje zakupy.

Wyszli ze sklepu po czym Mike odezwał się pierwszy:

- Jess, nie uważasz że za dużo wydajemy kasy?

- Coś ty! Ty na koncertach tyle zarabiasz – Uśmiechnęła się do niego – A tak w ogóle to kilka tysięcy to nie dużo.

- Kilka tysięcy to kosztowała sama torebka od Prady.

- Och, przesadzasz – Po tych słowach odwróciła się w stronę następnego sklepu.

- Naprawdę musimy? – Zapytał Mike.

- To już jest naprawdę ostatni! Torebka nie pasuje mi to tapicerki samochodu!

- Przed chwilą przecież kupiliśmy taką pasującą – Oznajmił zrezygnowany.

- Ale do twojego! A są przecież taxówki nie?

- No niby tak.

- No to chodź i nie marudź – Uśmiechnęła się do niego i złapała za jego dłoń. Nagle coś sprawiło że straciła kontrolę nad jego ciałem.

- Mike! To Mike Shinoda! – Krzyknęła najpierw jedna, później trzy a później cały tłum ludzi. Mike stał otoczony przez fanów przed sklepem z Jessicą.

- No uśmiechnij się – Oznajmiła do niego.

- Możemy prosić o autograf? – Mike popatrzył się na ludzi podsuwających mu białe kartki.

- Jasne – Oznajmił po czym zaczął czarnym mazakiem kreślić swoje imię i nazwisko.

- Ja też mogę się podpisać? – Spytała Jessica.

- Jess, poczekaj chwilę.

- Też chciałabym się podpisać!

- Kochanie, proszę uspokój się.

Teraz Shinoda właśnie zdał sobie sprawę z głupoty własnych słów. „Kochanie? Czy on z nią jest?”. To można było słychać zewsząd tłumu. Mike jednak nie przejął się tym i oznajmił:

- Dziękuje wam! Ale naprawdę już muszę iść.

- Mogę zdjęcie? – Spytała się pewna wysoka dziewczyna. Jessica popatrzyła się na dziewczynę i odparła:

- Niestety nie – Uśmiechnęła się i zaciągnęła swojego chłopaka za ramię.

- Przestań! To tylko zdjęcie.

- Od zdjęcia się zaczyna. – Popatrzyła się na niego i pocałowała go namiętnie w usta. – Widzicie?! On jest mój! – Spojrzała w tłum i po tych słowach dziewczyna uśmiechnęła się i wkroczyła w progi już następnego sklepu z ubraniami.

***

- Emily? Co ty tu robisz? – Zapytał Mike dziewczynę.

- Jeśli nie jestem mile widziana to mogę sobie pójść.

- Nie skądże. Wchodź! – Odparł.

- Masz gości?

- Nie, Jessica przed chwilą pojechała do domu.

- A Chester?

- Nie mam z nim kontaktu od kilku dni.

- Mam sprawę.

- To wchodź – Oznajmił Mike i kazał usiąść dziewczynie na kanapie.

- Ładny kolorek – Uśmiechnęła się dziewczyna gdy zauważyła różową narzutę na jego kanapie.

- Jessice się podobał – Oznajmił po czym usiadł obok dziewczyny.

- Bo tak… Nie wiem sama od czego zacząć i nie chce się wtrącać w sprawy Chestera, ale… - Zrobiła przerwę.

- Ale…?

- Znasz go najlepiej. I znasz wszystko przez co przechodził. Czy to prawda?

- Myślę że tak. Do czego zmierzasz?

- Czy Chester… - Wzięła głęboki wdech – Czy Chester kiedyś brał?

Mike spojrzał na nią zdziwiony. Nie chce jej okłamywać, musi i tak jej powiedzieć prawdę.

- Kiedyś. Teraz już na tym poprzestał.

Emily popatrzyła się na niego i oznajmiła:

- Nie chce by to było odebrane jako wtrącanie się w cudze sprawy, ale traktuje Chestera jako przyjaciela i chce coś o nim wiedzieć.

- Jasne. Nie miał lekkiego życia. Zaczął brać kilkanaście lat temu. Rozwód rodziców… To wszystko spowodowało, że sięgnął po narkotyki. – Spojrzał na dziewczynę – Nie mów mu tego że wiesz! Dobrze że przyszłaś do mnie w tej sprawie. On nienawidzi powrotów do przeszłości.

- Nie przyszłam bym do niego. Nie przeszło by mi to pytanie przez gardło w jego obecności.

- Dobrze że jesteś rozważną dziewczyną – Uśmiechnął się – Chester tracił przyjaciół właśnie przez to że wiedzieli o nim zbyt dużo. I może to zabrzmi dziwnie ale Ciebie też się boi stracić.

- Mnie? – Zrobiła zdziwioną minę.

- Ja bym zwrócił tylko na niego uwagę. Tylko radzę – Oznajmił Mike po czym wstał z kanapy i stanął przed dziewczyną. – A tak w ogóle przepraszam za moje zachowanie wtedy.

- Kilka dni temu? Nawet o tym zapomniałam. Sama jestem winna, nie powinnam się wtrącać.

- A ja nie powinienem tak naskoczyć. Tak czy owak. Nie ma dzisiaj Jessici do końca dnia więc rezerwuje czas dla Ciebie. Co ty na to? – Uśmiechnął się.

- Zapowiada się ciekawie – Odparła Emily.