Rozdział XXXII

- Uwielbiam to twoje specyficzne poczucie humoru – Rzucił wkurzony Koreańczyk do siedzącego kolegi. Jego oczy nabierały powoli łez, a usta pełniejszego kształtu.

- Obraziłeś się? To zwykłe ciastka! – Rzucił ze śmiechem Dave stojąc we framudze drzwi.

- To były moje ostatnie zapasy!

- Kupisz sobie nowe… - Rzucił szybko Robert.

- Nie! Mike mi je kupi bo nie potrafi idealnie ulokować tyłka na siedzeniu tylko ma moim żarciu! – Krzyknął do rozbawionego Shinody

– Powinieneś wykorzystać ten swój dramatyzm sytuacji i po prostu przelać to na papier.

- Uwaga, uwaga – Zaczął Chester charakterystycznie chrząkając– „ Zginęły mi me ciastka, na na na, była ich tylko garstka, na na na, Ciastka wielkie jak mój tyłek, na na na…”

- Spieprzasz w podskokach po następne, ciulu! – Rzucił Joe podnosząc się z siedzenia.

- Słuchaj. Masz zjedz je sobie, wyliż z podłogi – Wtedy Shinoda klęknął i zaczął zbierać okruszki rozrzucone pod kanapą. Malutkie drobinki przeplatające się z długotrwałym kurzem, nie dawały zbyt ciekawej kompozycji, wręcz przeciwnie. Nagle coś zadzwoniło do drzwi. Brad podszedł szybko z nadzieją że to zamówiona wcześniej pizza jednak w progu nie zauważyli pracownika pizzerii, tylko znaną im brunetkę.

- Cześć – Odrzekła nieśmiało i poczuła na sobie jego obecność. Najpierw jedna, później druga a na końcu cała była oblegana przez tłum rozwścieczonych mężczyzn.

- Wystarczy! – Krzyknęła ze śmiechem, uginając swoje nogi. Krótki lot spowodowany lekkim przeciążeniem osób trzecich sprowadził ją na zimną podłogę.

- Też się chce przyłączyć! – Krzyknął Joe, który z całej siły uderzył w leżące osoby.

- Zabijesz ją jak się rzucisz – Powiedział do niego Chester. Spojrzał na rozbawioną kobietę, która podnosiła się z podłogi. Wysłał do niej jeden ze swoich uśmiechów i usłyszał jej głos.

- Brad, ściąłeś włosy?

- Pięknie wyglądam co nie? – Spytał rozszerzając policzki aż pod uszy.

- Tak inaczej – Odrzekła. Widząc chłopaków dopiero teraz czuje że żyje. Długa rozłąka z członkami zespołu uświadomiła jej że tak naprawdę zaczęła za nimi tęsknić.

- Urosłaś… - Powiedział Robert zgarniając z twarzy swoje czarne włosy. Usiadł na kanapie i spojrzał na różowe policzki dziewczyny. Piekąca skóra spowodowana mrozem dawała jej uroku i idealnie komponowała się z jej czerwonymi jak rubin ustami.

- Wcale nie… - Odrzekła i zaczęła kreślić wzrokiem całe pomieszczenie w którym się znajdowała. Dawno nie widziała tych wszystkich instrumentów, tak bardzo brakowało jej dźwięków gitar, dudnień perkusji. Nawet jęków Dave’a, które przeważnie pojawiały się na każdych próbach.

- Napijesz się czegoś? – Spytał po chwili Mike.

- Nie dzięki – Odparła i spojrzała na Joe’go który nagle stanął przed nią.

- Chcesz się poczęstować moimi ciasteczkami? - Dziewczyna popatrzyła na jego wściekłe brązowe ślepia i otrzymała odpowiedź – Och, byłbym zapomniał że Mike usiadł na nich swoją grubą, tłustą dupą!

- Kto tu ma tłustą dupę to nie powiem – Odpowiedział mu szybko pół-Japończyk.

- Ja mam ładny tyłek.

- Pulchny… - Dokończył Chester – Można się na nim odbijać jak na trampolinie.

- To jedynie zaleta – Odrzekł zadowolony.

- Bynajmniej jakaś dziewczyna będzie miała zajęcie jak będziesz znowu żarł w łóżku.

Spojrzał na nich obrażony i przerzucił wzrok na Emily. Rozbawiona słowami Mike’a wstała i podeszła do rozrzuconych tekstów. Rzuciła na nich swoim wzrokiem. Patrzące z góry oczy dziewczyny rozbawiły resztę otoczenia. Jedynie nie Brada. No i Joe’go który nadal przeżywał całą wcześniejszą sytuację.

- Bardzo ładne – Odrzekła kładąc to co nie jej.

- Chestera – Odrzekł uśmiechając się od ucha do ucha Dave.

- W naszym studio rodzą się same talenty – Uświadomił jej perkusista.

- Tak, tak – Podbiegł Delson pod biały szorstki materiał i ujął go w rękę – Musiałby tylko popracować nad detalami.

- No umieścił jakąś kropkę pod owcą więc… - Odpowiedziała nie wiedząc co ona naprawdę oznacza.

- To kupa… - Zaśmiał się Mike i podszedł po długopis.

- Ale jaka metafora – Odrzekł Joe – Robisz pod siebie – Ich oczy spoglądały na siebie idealnie. Prosta droga prowadząca do ich źrenic spowodowała rzucenie się Delsona w stronę Joe’go. Koreańczyk uparł z całą siłą na podłogę, czując na sobie wkurzonego przyjaciela.

- Mam ich odciągnąć? – Spytała ostrożnie patrząc w stronę dwóch mężczyzn.

- Nie – Odrzekł szybko Chester podchodząc do niej – Zaraz ta banda kretynów da sobie spokój.

- Opowiadaj wszystko co się zmieniło – Zaproponował Robert ze swoimi pałkami w ręku. Dwa idealnie wystrugane kije biły rytmicznie o blat stołu wydobywając z siebie lekkie dźwięki.

- Jakoś się w połowie posklejałam – Odparła szybko i usiadła zamurowana na stojącej obok sofie – A co z mojego życia? Nie wiele się zmieniło. Wszystko zostało na swoim miejscu… - Nie chcąc więcej opowiadać zwróciła temat w zupełnie inną stronę – Joe! Jak tam z Tiffany?

Obudzony mężczyzna spojrzał na nią i szybko oznajmił:

- Nie spotykamy się… - Nagle jego rozum poruszył się wyciągając wszystkie wspomnienia z tych kilka tygodni – Nie mówiłem Ci, skąd wiesz…

- Mam z nią kontakty – Uśmiechnęła się lecz po chwili zmieniła ton – Dlaczego z tego nic nie wyszło?

- Bo jestem zwykłym kretynem? – Zasugerował sobie mężczyzna. – Zresztą, kto by pokochał taką grubą świnię jak ja?

- Ej! – Emily próbowała doprowadzić go do porządku – Na pewno Ci tak nie zasugerowała. Znam ją.

- Nie powiedziała. Masz rację – Oznajmił wpatrując się w głąb pomieszczenia – Ale co ty możesz wiedzieć? Prawie wszyscy faceci Cię pragną!

- Słucham? – Odparła zdziwiona podnosząc się lekko z kanapy – Przestań się tak użalać, bo nie chcę następnego faceta ustawiać do pionu. Niby jesteście silniejszą płcią, a jak chodzi o sprawy miłosne to same ciepłe kluchy.

- Musimy gadać o tych wszystkich miłościach? – Spytał Mike – Rzygać mi się już chce na te tematy. Zejdźcie na coś innego bo naprawdę już mi się to nudzi.

- Nie musisz słuchać – Odrzekł Joe, który w tej chwili spoglądnął na jego twarz.

- Masz rację – Odrzekł Delson i zobaczył nagły uśmiech Joe’go – Nie ty cymbale tylko Mike. Won do swojej zabaweczki i zacznijmy coś grać bo czas ucieka.

W tej chwili wszyscy chwycili za swoje instrumenty. Jedynie Mike założył na siebie gitarę i stanął przy klawiszach.

- Nie możesz się zdecydować? – Spytała rozbawiona dziewczyna.

- Jestem wszechstronnie uzdolniony, księżniczko – Powiedział do siedzącej kobiety, która z rozbawieniem patrzyła w jego skupione oczy.

***

- Będzie dzisiaj kolacja? – Spytał Chester podchodząc do siedzącej Emily. Oparł swoją głowę o jej ramię i nagle poczuł jak jej głowa odwraca się w jego stronę.

- Nie wydaje Ci się że mnie wykorzystujesz? – Spytała rozbawiona trzymając w ręku gazetę.

- Nie. Chciałem Ci tylko oznajmić ze zapraszam Cię dzisiaj na miasto. Kolacja w jakiejś restauracji dobrze nam zrobi – Oznajmił.

- Posiłek w restauracji będzie kilkakrotnie droższy od tego tutaj – Uświadomiła go – Zresztą nie mam zbyt wiele pieniędzy.

- Powiedziałem że ja stawiam. Zresztą i tak nie musisz się przejmować moimi pieniędzmi.

- Nie chcę Cię wykorzystywać – Oznajmiła.

- Nie wykorzystujesz – Spojrzał wtedy na stronę w gazecie i się uśmiechnął. „Jak modnie ubrać się w tą zimę”. Kto by pomyślał że ona czyta takie brednie – Ulegniesz w końcu i dasz się na to namówić nie zgrywając żadnej bohaterki?

- Nie udaje bohaterki.

- Widzę. – Oznajmił po chwili. Wkurzona kobieta wstała z kanapy i odłożyła gazetę na blacie.

- Będę gotowa za dziesięć minut – Rzuciła i pobiegła w stronę schodów.

***

- To moja ulubiona knajpka – Oznajmił ściągając jej ciepły płaszcz.

- Ładnie tu… - Oznajmiła rozglądając się po pomieszczeniu. Wielka przestrzeń o kolorze lekkiego beżu idealnie komponowała się z białymi akcentami. Rozrzucone kwiaty przykrywały znaczną część ścian i parapetów. Okna ozdobione abstrakcyjnymi wzorami, chwytały ją za dłonie swoimi zaokrąglonymi końcami zatrzymując ją przy sobie. Nie minęła chwila gdy znalazła się już na miejscu. Siadając na przyozdobionym stole przeszyła wzrokiem obsługę oraz Chestera.

- Lubisz tutaj siedzieć? – Spytała otwierając kartę menu.

- Czasem. Jeszcze jest taki jeden lokal obok, też miłe miejsce. Powiem Ci coś ale nie wygadaj nikomu – Wtedy zbliżył się do niej i oznajmił cicho – Tak naprawdę chodzę tutaj bo przychodzi tutaj więcej sztywniaków słuchających opery, znających się na kulturze. Największymi problemami tych ludzi jest złe trzymanie widelców przy obiedzie. Więc w ich oczach jestem zupełnie kimś innym. Kimś pokręconym, nieznanym. Rozumiesz?

- Czyli nie reagują entuzjastycznie jak Cię widzą? – Spytała po chwili.

- Entuzjastycznie? – Spytał rozbawiony i nagle powiedział zmienionym głosem – „O mój Boże, popatrz synku jak ten pan ma tatuaże na rękach. Nigdy Ci na takie coś nie pozwolę” albo „Te bachory nie mają już co zrobić ze swoim ciałem”.

Wtedy się zaśmiała i spotkała z jego zabawnym spojrzeniem.

- Wybrałaś? – W tym momencie podała mu swoją kartę pokazując palcem wybrane danie.

- To?

- Tak.

W tej chwili do stolika podeszła wysoka kelnerka. Elegantka popatrzyła na mężczyznę oraz siedzącą naprzeciwko niego kobietę i przyjęła zamówienie. Kreśląc w swoim notesie pokazywane przez Chestera dania, wywołała u Emily lekki uśmiech.

- Przyznaj się. – Odparła do niego Emily – Ty też nie potrafiłeś tego wymówić.

- To nie moja wina że nazywają tak te wszystkie potrawy – usprawiedliwił się.

Nie czekali długo. Można powiedzieć że kelnerka powróciła w mgnieniu oka do stolika z wielką czerwoną tacą. Porozstawiała dania na stole i życząc im przyjemnego posiłku opuściła to miejsce nadal kontynuując swoją pracę.

- Myślisz że dobre? – Spytał mężczyzna.

- Jak skosztujesz to się przekonasz – Odparła i po chwili wzięła kęs swojego dania. – Dawno tak nie jadłam.

- Tak dobrze czy tak źle?

- Na razie mi smakuje – Odparła.

- Sam kiedyś coś upichcę – Słowa Chestera spowodowały u Emily lekkie zamarcie. Mężczyzna widząc jej zdziwienie szybko sprostował – Może oprócz wody na herbatę potrafię coś więcej ugotować.

- Gotowałeś coś kiedyś? – Spytała zaciekawiona.

- Tak – Oznajmił – Mleko, które wykipiało.

- Mówisz na poważnie czy się ze mnie zbijasz?

- Może kiedyś się przekonasz. – Spojrzał na zdezorientowaną kobietę i lekko się zaśmiał – Dobrze, przyznaj że nawet tego nie chcesz próbować.

- Nie, po prostu nie wyobrażam sobie Chestera w fartuszku.

- Szczerze mówiąc ja też – Oznajmił i wziął kolejny kęs potrawy. Idealnie spieczone mięso mocno wbiło się w żelazny widelec, nie chcąc go w ogóle opuszczać. Spoglądał na nie przez chwilę i nagle kobieta przerwała jego świadomy sen.

- Co sądzisz o moim bracie?

- A co mam sądzić? – Spytał – Równy z niego gość…

- Nie widziałam żadnego entuzjazmu u Ciebie z powodu tego spotkania. Nie polubiłeś go.

- Czemu nie polubiłem? Muszę się po prostu przestawić.

- Na to że wiele osób nie jest takich jak w twoich wyobrażeniach? – Spytała powściągliwie – Zresztą ze mną było to samo. Nienawidziłeś mnie.

Chester by nie zaprzeczać samemu sobie zostawił temat wcześniejszego zachowania się do kobiety i odpowiedział na jej wcześniejsze pytanie.

- To nie jest tak że go nie lubię. No dobra – Odrzekł – Nie byłem zadowolony z tego spotkania. W ogóle nie lubię spotkań rodzinnych i tego typu wypadów. Nie potrafię się w nich odnaleźć. Ciągłe uśmiechanie się ze wszystkiego co Ci powiedzą, uśmiechanie się do tego co się powiedziało i tak dalej.

- Ian nie jest taki jak myślisz. Daj mu szansę – Rzekła cicho. Chester widząc jej opadłe oczy uświadomił sobie jak bardzo chce by się polubili.

- Annabelle też nie jest niczego sobie – Oznajmił – Ostra.

- Słucham? – Spytała po chwili wpatrując się mu ze zdziwieniem i lekką złością.

- Żartowałem – Zaśmiał się – Ale ostra jest pod względem języka.

- Przyzwyczaisz się do niej. Zresztą ona zawsze sprawia wrażenie takiej ciętej kobiety ale dla Nathana zrobiłaby wszystko. Czasem zazdroszczę jej tej całej siły, którą wkłada w jego wychowanie – Wtedy spojrzała na Chestera – Tobie też zazdroszczę.

- Czego niby? – Zdziwił się upijając jeden łyk zamówionego napoju.

- Że masz takie podejście do dzieci – Oznajmiła – Może nie wiesz, ale Nathan to naprawdę nieśmiałe dziecko. Ile czasu mi zajęło przekonanie go do siebie. Gdy go spotykałam uciekał, nie chciał ze mną gadać. Po prostu bał się tego wszystkiego co robie i co mówię. A ty? Ty po prostu się zjawiasz ni stąd ni zowąd i zyskujesz w nim zaufanie. To jest niesamowite!

- To tylko jeden rysunek – Oznajmił.

- Jeden rysunek? Tu nawet nie chodzi o rysunek. O jego stosunek do Ciebie. – Wtedy kiwnęła ręką – Zresztą nie zrozumiesz tego.

W tym momencie było słychać tylko ciche szepty siedzących obok ludzi. Milcząca twarz dwóch osób siedzących naprzewko siebie przybrała poważniejszego tonu.

- Masz wspaniałe podejście do dzieci. Przekonujesz do siebie takie małe istoty niczym magnez. – Tutaj przerwała. Nie odezwała się już nic więcej tylko spojrzała na Chestera, który był zajęty płaceniem za dzisiejszą kolację.

***

Nie zamykające się oczy kreśliły niewidzialne znaki na suficie. Podchwytliwie układały na ścianie kolejne literki imienia, o którym tak naprawdę nie mogła zapomnieć. Ciemność przenikała po całym jej pokoju, a sumienie które przesuwało się chciwie po jej łóżku nie dawało jej spokoju. Przewróciła się na drugi bok, lecz bez zmian. Nadal tkwiła w tym samym stanie co wcześniej. Zdenerwowanie które towarzyszyło jej nie pozwalało na opuszczenie sypialni. Nie może teraz wstać, nie może…

Nie słuchając swojego głosu podniosła się z materacu i otworzyła zgrabnie drzwi. Otulony brakiem światła korytarz nie dawał jej bezpiecznego przejścia przez to długie pomieszczenie. Kładąc nogi jedna za drugą nie zauważyła że jedna z nich ma ochotę zawrócić. Jej strach chce powrócić do pokoju, lecz jej sumienie pchnie ją do przodu.

Nie będąc pewna tego co za chwilę zrobi stanęła przed drzwiami. Wzięła oddech i gdy miała już je otworzyć, odepchnęła rękę. To nie ma sensu. Uzna ją za jakąś wariatkę. Lecz tak daleko już zaszła. Nie może zwrócić, tak jak nie może przywrócić tego co się stało kilka dni temu.

Delikatnie chwyciła za klamkę i otworzyła ostrożnie drzwi. Postawiła nogę na dywanie który sprawiał na jej nogach delikatny dotyk i przymknęła je bezszelestnie. Tak jak myślała. Chester śpi. Nie będzie go budzić. Zawróciła i nagle usłyszała jego głos.

- Nie śpię.

- Och… - Powiedziała cichutko. Tak naprawdę bardziej ucieszyłaby się z tego jakby naprawdę jej nie słyszał – Nie chciałam Cię budzić.

- I tak nie spałem.

- Mam sprawę – Oznajmiła po chwili siadając bokiem na jego łóżku. Chester podniósł się i popatrzył w pół mroku na kobietę. Spoglądała zahipnotyzowana w głąb pomieszczenia. Sprawiająca wrażenie nieobecnej po chwili zaczęła temat.

- Muszę Cię za coś przeprosić.

Zdziwiony nie odpowiedział nic. Wsłuchiwał się tylko w jej ciężki i nierównomierny oddech. Tak naprawdę w tej chwili nie wiedziała co ma myśleć. Odrzucała te wszystkie uczucia, bo sama nie mogła się w nich połapać.

- Zachowałam się jak zwykła kretynka. – Zaczęła – Czasami ze mną jest okey, a czasami mam wrażenie że jestem zwykłym bachorem, rozwydrzoną nastolatką i zimną suką.

- Nie mów tak o sobie – Oznajmił cicho chwytając przypadkowo za jej dłoń.

- Nie boję się prawdy. – Wtedy zwróciła się do niego – Nie mogę wyobrazić sobie tego jak się naprawdę wtedy czułeś. Jestem idiotką. Sama nie wiem czego chcę. Niezdecydowana dziewczynka, która wykorzystuje innych – Parsknęła. – Chciałabym Cię przeprosić za to co się stało kilka dni temu, wieczorem.

Chester pamiętając tą całą sytuację popatrzył na nią zdziwionym. Nie rozumie dlaczego ona zadręcza się tym niedokończonym pocałunkiem.

- To nie twoja wina. – Oznajmił nieśmiało.

- Nie moja? Ty też masz uczucia! – Prawie krzyknęła. Łzy cisnęły jej się do oczu. Rozpuszczone włosy idealnie przykryły znaczną część jej twarzy uniemożliwiając Chesterowi na jej spojrzenie.

- Nie możesz się osądzać za to. – Zaczął – To ja tak naprawdę powinienem Cię przeprosić. Że unoszę się tak, czasem nie kontroluje tego co robię. Co robie wbrew twojej woli…

- Wbrew mojej woli? – Spytała unosząc swój ton. Podniosła się i odwróciła w stronę mężczyzny – Tak naprawdę tego chciałam! Tylko nie wiem dlaczego tak postąpiłam. Sama nie potrafię zdefiniować tego co wyprawiam. Raz odwzajemniam to wszystko, raz sama to wszystko wszczynam, a jak kolejny raz do czegoś dochodzi to mój umysł to odrzuca. Boję się. Boję się o naszą przyjaźń! Nie chcę by ona się zniszczyła – Oznajmiła cicho – Bardzo mi na tobie zależy i nie chcę by to wszystko umarło. Ponadto nadal mam ten uraz sprzed kilku miesięcy. Codzienne koszmary, nieprzespane noce. Powinni umówić mnie z psychiatrą, nieprawdaż? – Popatrzyła na jego zdziwione źrenice. Spoglądały na nią chwytając te wszystkie słowa które zostały rzucone w tej chwili. Mężczyzna nie wiedząc co powiedzieć chwycił za jej dłoń i zaczął delikatnie ją poruszać. Kobieta spoglądając na niego nie sądziła że to w końcu wypowie, że się odważy lecz uczucie postawiło na swoim. Zarzuciła drugą nogę na łóżko i przybliżyła się do Chestera. Popatrzyła mu głęboko w oczy i po cichu oznajmiła:

- Jeśli chcesz możesz kontynuować to do czego zmierzałeś wtedy wieczorem.

Zszokowany mężczyzna spojrzał na jej zdenerwowany wyraz twarzy. Chwycił ją delikatnie, tak jak to miało miejsce kilka dni temu i przybliżył jej twarz. Jego usta złapały za jej wargi. Poruszając nimi wolno chwytał ramionami jej koszuli nocnej. Zwiewny materiał trzymany w rękach mężczyzny marszczył się i po chwili znalazł się wyżej niż to było planowane. Nagle Emily podniosła się i spojrzała w jego oczy. Namiętność, która w tej chwili zaczęła ujawniać się z ich ciał dała się we znaki. Krótka chwila przerwy po chwili zaowocowała ponownym zbliżeniem się pary, której pocałunki nie były już tak nieśmiałe jak wcześniej. Tkwili w tej pozycji dużo czasu do momentu gdy mężczyzna chwycił ją mocniej. Kobieta tracąc równowagę delikatnie opadła na jego nagą klatkę piersiową. Odgarnęła włosy na bok i złapała dłońmi za jego twarz. Przybliżyła ją bardziej do siebie, delikatnie poruszając dłońmi. Szybkie lecz delikatne pocałunki sprawiły burzę uczuć, których nie potrafiła zdefiniować. Widząc zaangażowanie mężczyzny sama postanowiła nie być gorsza. Minęło kilka chwil gdy Emily odsunęła się od niego i cicho odparła.

- Chester, obiecaj mi coś.

- Tak? – Odrzekł wpatrując się w jej brązowe oczy. Świecące tęczówki w świetle księżyca odbijały jego obraz.

- Obiecaj mi że ta przyjaźń się nie zniszczy. Że to wszystko nie pójdzie na marne. Proszę. Bo ja już tak dłużej nie mogę. Nie mogę blokować tego wszystkiego co do Ciebie czuje.

- Obiecuje – Odrzekł cicho.

- Mam jeszcze jedno pytanie – Uprzedziła przybliżającego się Chestera. Mężczyzna zaciekawił się i położył swoje ramiona na jej plecach. – Wiem że jestem strasznie wymagająca. Ale nie miałbyś nic przeciwko jakbym spędziła tą noc z tobą w jednym pokoju?

Zdziwiona mina mężczyzny spowodowała lekkie otworzenie się jego ust.

- I tak już dzisiaj nie zasnę. Codziennie gdy zostaje sama w ciemnym pomieszczeniu wydaje mi się że on tu jest, że jest przy mnie, że mnie widzi, że…

- Csii.. – Zakrył swoimi dłońmi jej usta – Oczywiście że możesz – Wtedy on zadał jej pytanie – Mam spać na podłodze?

- Tak szczerze mówiąc nie mam nic przeciwko spania w jednym łóżku.

- Nie masz nic przeciwko? – Spytał zdziwiony – Jak to?

- To moje zaufanie przyprowadziło mnie tak daleko – Oznajmiła po czym przeturlała się na drugą stronę łóżka. Przerwa pomiędzy nimi idealnie oddzielała ich sylwetki. Kobieta przykryła się jego grubym kocem i spojrzała w górę. Jeszcze kilka chwil temu była w swoim pokoju. No, powiedzmy że swoim. A teraz? Leży obok mężczyzny, z którym przedtem wymieniała burzę pocałunków.

- Na pewno nie masz nic przeciwko? – Spytała wpatrując się w nagą ścianę.

- Nie mam – Oznajmił leżąc tak samo jak ona. Nie wiedząc co zrobić przeszukiwał w tej chwili umysł. Musi odnaleźć drogę do korytarza nazwanego „Uczucia”. Mętlik w głowie nie dawał mu spokoju. Coś go ciągnie. Coś go ciągnie by teraz przybliżyć się do niej, objąć ją ramieniem. By spojrzeć w jej oczy i zalać falą namiętności.

- Nie chcę niczego pochopnie – Powiedziała do mężczyzny po czym szybkim ruchem wskoczyła na jego połowę łóżka. Oparła swoją głowę o jego ciepłe ramię. On przyciągnął ją do siebie i trzymając ją przy sobie oznajmił po cichu:

- Rozumiem – Po tych słowach złożył na jej czole mały czuły pocałunek.

***

- Jak ci się spało? – Spytał mężczyzna wchodzącą kobietę. Usiadła na krześle i jak zwykle nieprzytomna chwyciła za leżący obok kubek z kawą.

- Idealnie – Uśmiechnęła się po czym spojrzała na czynność Chestera. – Co ty robisz?

- Śniadanie?

- Nigdy nie sądziłam że umiesz robić jajecznicę – Oznajmiła zdziwiona.

- Jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiesz.

- Gdzie masz fartuszek? – Spytała ze śmiechem.

Chester nie ruszony jej uwagą nadal stał przy kuchence. Emily spojrzała na niego i ruszyła w stronę schodów. Omijała schodek za schodkiem aż w końcu znalazła się przed drzwiami pokoju. Otworzyła je i podeszła do swoich rozłożonych obok ubrań. Wzięła w ręce jedną czarną bluzkę z napisem oraz ciemne rurki i powędrowała do łazienki. Z impetem włożyła na siebie ubrania i przemyła twarz. Spojrzała na swoje odbicie w lustrze, a zatrzymując się na ustach nie mogła wyobrazić sobie tego że dzisiaj w nocy była tak blisko jego twarzy. Że czuła na sobie każdy jego ciepły i przenikający oddech, że każdy dotyk sprawiał u niej ciarki na całym ciele. Nigdy nie sądziła że kiedykolwiek będzie coś takiego czuła. Uśmiechnęła się w duchu i wzięła za malowanie rzęs. Przejechała kilkakrotnie włóknami po swoich cienkich włosach i odstawiła tusz obok umywalki. Gotowa do śniadania wyszła z łazienki i schodząc po schodach się zatrzymała.

- Emily?! – Krzyknął mężczyzna widząc kobietę.

- Mike?

- Chester! – Krzyknął w tej chwili do niego – Jak to jest możliwe że.. – Głos nie przedostawał się przez jego krtań.

- Oj weź już nie dramatyzuj człowieku – Wywrócił oczami mężczyzna.

- Ja wiedziałem że coś jest nie tak bo nigdy nie robiłeś sobie śniadania! – Oznajmił po czym usiadł na krześle spoglądając na twarz kobiety.

- Mieszkacie ze sobą? – Spytał zdziwiony.

- Jak na razie tak – Oznajmiła rozbawiona kobieta spoglądając na jego twarz.

- Czemu mi nie powiedzieliście? – Zadał kolejne pytanie. Jego oczy przechodziły raz z twarzy Chestera, raz na twarz Emily.

- A po co? – Rzucił mężczyzna. W tej chwili Mike podniósł kilkakrotnie brwi spoglądając na mężczyznę. Ten nie zwracając uwagi na mimiczne zaczepki przyjaciela zignorował jego osobę.

- Więc po co przyszedłeś? – Zabrał w końcu głos wkładając do ust kęs śniadania. Nagle to wszystko znalazło się na podłodze – Cholera, nie jedz tego! – Krzyknął i wyrzucił jej widelec na stół.

- Boże Chester co Ci się dzieje? – Krzyknęła zdezorientowana.

- Dajcie mi wody… - Powiedział łapiąc się za gardło. Wtedy Emily wybuchła gromkim śmiechem i złapała się stołu – Powiadasz że jesteś dobrym kucharzem tak? – Spytała rozbawiona.

- Chester nigdy niczego nie gotował – Do rozradowanej Emily dołączył Mike. Spoglądając na duszącego się wręcz Benningtona omal nie opadli ze śmiechu na podłogę – Bynajmniej się starał – Wtedy zrobił do niego tą sugerującą minę.

- Weź się ode mnie odwal – Powiedział i usiadł zmęczony na krześle.

- Wiesz co? To może ja coś jednak zrobię – Rzuciła nadal z uśmiechem na ustach i zniknęła w kuchni.

Chester spojrzał na przyjaciela. Uśmiech wręcz malował się na jego twarzy nie dając mu chwili wytchnienia.

- Nigdy nie sądziłem że z Ciebie taki kucharz – Zaczął Mike – Ciekawie się zapowiada – Odrzekł.

- Coś jeszcze? – Spytał wkurzony przebiegiem tej sytuacji.

- Tak. Jest coś między wami? – Spytał zaciekawiony mężczyzna.

- To twoje ulubione pytanie od pewnego czasu – Rzucił.

- Mieszkacie ze sobą.

- I co?

- I to że zawsze coś z tego wynika. Nie mów mi jak jest bo wiem – Rzucił rozbawiony.

- Bardzo doceniam twoje zaangażowanie w nasze relacje, ale jesteś zbyt za ciekawy – Oznajmił z uśmiechem.

- Dobra, nie ważne. Mam dla Ciebie ekstra ważną wiadomość.

- Ciekawe co było tak ważnego by przyjeżdżać tu tak rano…

- Spójrz – Wtedy Mike podstawił mu pod nos swój telefon. Minęła chwila gdy Chester przeczytał całą wiadomość zawartą na małym ekranie.

- Wow! – Oznajmił – Zapisz to swoje dokonanie w dzienniczku swoich malutkich sukcesów.

- Ja tu mówię na poważnie a ty mi z ironią wyskakujesz. Widzisz – Wtedy wskazał na telefon – Walczę z pokusą.

- Jessica to nie pokusa tylko zaraza, którą trzeba zlikwidować – Oznajmił – Szczerze mówiąc jestem zadowolony z tego że nie chcesz się z nią spotkać.

- Niech się pieprzy. Nie chcę jej widzieć. Codziennie rysuje jej imię na kartce i wrzucam do ognia.

- Idealny pomysł – Zarzucił mu Chester – Wezmę to pod uwagę.

- W ten sposób powoli pozbywam się jej z mojego życia.

W tej chwili do salonu weszła kobieta trzymająca tacę. Swoimi szczupłymi nogami kreśliła idealnie kroki w stronę wielkiego stołu.

- Tylko kanapki… - Odparła zrezygnowana ściągając tacę ze swoich dłoni.

- Lepsze to niż to nieudane coś – Rzucił do Chestera Mike.

- Zejdź ze mnie w końcu – Oznajmił wkurzony.

Nastała cisza. Wszyscy spoglądali na swoje twarze na których nic nie można było wyczytać.

- O byłbym zapomniał! – Krzyknął Mike. Wstał i wyciągnął z kieszeni wystającą dużą kopertę. Chwycił ją w dłonie i delikatnie podał Chesterowi.

- Co to jest? – Spytał zaciekawiony otwierając kopertę.

- Wystawała trochę ze skrzynki to ją wyciągnąłem – Powiedział do niego – Też dzisiaj taką dostałem.

Zdziwiony Bennington złapał za rogi koperty i otwarł ją szybkim ruchem. Rozłożył zawarty w nim dokument i od góry do dołu przeczytał zawarte w nim słowa.

- Coś się stało? – Spytała kobieta widząc zmianę w jego twarzy. Ten jednak nic nie powiedział tylko podał kopertę, a ta złapała ją w dłonie. Zamarła. To co na niej wyczytała wywołało u niej pojawienie się kilku łez. Zszokowana rzuciła nim i odeszła od stołu.

- Nie chcę go widzieć! To miał być zamknięty rozdział! Nie mogą mi tego zrobić! – Wtedy zrzuciła swoją ręką stojącą szklankę która z wielką siłą roztrzaskała się o zimną podłogę. Spojrzała na nią i uginając swoje kolana klęknęła na podłodze – To jest niesprawiedliwe! Wszystko zaczęło mi się układać! Zapomniałam już o nim! Dlaczego oni z tym powracają?! – Spytała krzycząc i nagle poczuła czyjeś ramię na sobie. Nie mówiąc nic objął rozpłakaną kobietę, która w szybkim tempie wtuliła się w mężczyznę.

- Myślałam że ta sprawa się już wyjaśniła…

- Zastanawia mnie tylko kto chce tą sprawę wyjaśniać w sądzie – Pomyślał. Nic mu się nie układało w logiczny sposób. Zupełnie nic. – Czy Scott wrzucił na siebie, czy po prostu szuka uniewinnienia?

- Możliwe może być jeszcze to że albo z policji uznali tą sprawę godną rozprawy sądowej. Tak czy owak musisz teraz uważać bo nie sądzę by Scott dał za wygraną.

Nastała nagła cisza. Trzymając w ramionach uspokojoną już kobietę spojrzał na jej zaczerwienione oczy.

- Przepraszam za tą szklankę. Zaraz ją sprzątnę…

- Coś ty! – Odpowiedział – I tak miałem ochotę już ją stłuc.

Po tych słowach Emily wymusiła u siebie uśmiech i przybliżyła się do Chestera. Oparła swoje ciało nie zważając na obecność Shinody.

 

Następny rozdział. Wzięłam po uwagę wasze opinię i słowa krytyki do serca. Czy z pozytywnym skutkiem, nie wiem. To nie ja oceniam. Szczerze mówiąc dały mi niezłego kopa w dupę żeby dopracować w nim wiele rzeczy. Pojawiło się wiele rzeczy o których była mowa w komentarzach i zredukowałam długości wątków. No cóż. Teraz mogę liczyć tylko na waszą opinię tego czegoś :)