Rozdział XXVII

Zapomnieć? Czy to ma sens? Chester dzisiaj tak przeklinał Jessicę w jego oczach, że nie wiedząc co powiedzieć ukrył swoją twarz w dłoniach i udał że go nie słucha. „Suka, Dziwka…” – tylko dlaczego on tak nie myśli?

Już przez chwilę pomyślał że da sobie z nią spokój, ale to nie ma sensu. Przecież nadal darzy ją wielkim uczuciem, pomimo tego jaka ona jest. A może ona jest szczęśliwa? Szczęśliwa z mężczyzną, który tym samym zdradził i wykorzystał jego najlepszą przyjaciółkę? Jeśli to by okazało się prawdą musi usunąć się w cień, nie może na siłę doprowadzić do tego by ona nie czuła się z nim szczęśliwie. Dała mu to do zrozumienia już w dniu zerwania.

„Nigdy Cię nie kochałam. Mam innego. Tak naprawdę już odchodzę. Nie dzwoń, nie pisz, nie dawaj żadnych znaków życia. Nic.” – To jej ostatnie słowa, które wydrążył w swoim umyśle zdradzony mężczyzna.

Bardzo dużo zastanawia się nad tym czy ona w ogóle kiedyś do niego wróci. Tak czy owak, musi ją odnaleźć. Bez względu na jej wypowiedziane wtedy słowa.

Schował wtedy ręce do kieszeni i wszedł szybko do kuchni. Posprzątana była jak nigdy, pomimo tego co się tutaj niedawno działo. Nagle coś poczuł w swoich dłoniach. Chwycił przedmiot i wyciągnął go zręcznie, patrząc na niego w osłupieniu. Imię i nazwisko pielęgniarki. Kto by pomyślał że zdoła otrzymać takie informacje. Przekręcał kartkę wzdłuż i wszerz. Tylko imię i nazwisko. Nic więcej. Adres zamieszkania, telefon… tych informacji mu bardzo brakowało.

Pielęgniarka w recepcji jest zbyt sprytna. „ Jeśli naprawdę Ci na niej zależy, nie będziesz chciał iść na skróty. Będziesz jej szukał dopóki dopóty jej nie znajdziesz. Wysil się”.

Odłożył papierek na stole. Lisa Grant. Nie znajdzie jej w tak dużym mieście. Już na pewno nie po samym nazwisku. Chociaż.

Chwycił szybko za laptop. Zatopił swoje palce w małej klawiaturze. Palce zgrabnie chodziły wokół klawiszy przyciskając kolejno litery jej nazwiska. Musi ją znaleźć!

Nie wie dlaczego ciągnie go tak do tej kobiety. Ona ma coś w sobie. Chciałby ją bliżej poznać. Tylko poznać. Podziękować jej za okazaną pomoc, za spędzone chwilę w szpitalu.

Nagle stanął w osłupieniu. Nic! Kompletnie nic. Żadnych informacji na jej temat. Nagle odłożył laptop w drugi kąt stołu i walnął w niego pięścią.

Kolejna nie przespana noc. Zawszę gdy sobie ją przypomina snuje dziwne marzenia. Śni się jej prawie co noc. Że przychodzi do białego pomieszczenia gdzie leży samotnie i spogląda w dal. Jednak kobieta w jego śni nic nie mówi. Patrzy na niego z uśmiechem i odchodzi jak gdyby nigdy nic.

Nagle wstał z krzesła. Udał się do sypialni i bez ściągania ubrań rzucił się na łóżko.

Już na pewno nie zaśnie tej nocy.

***

Przez brązowe oczy przedostawało się światło księżyca. Bezchmurny i chłodny wieczór. Cienki sweterek otulał ciało kobiety nie sprawiając dostatecznego zatrzymania zimna. Zdrętwiałe palce chwytały wysokiej barierki oraz pracowały nad stabilnością stojącego ciała. Piękna noc. Gwiazdy rozrzucone po wielkiej przestrzeni układały wiele wzorów w umyśle Emily. Gdyby mogła chwyciła by je rękoma i schowała do szczelnego pojemnika, nie pozwalając na ich ewentualne opuszczenie.

- Nie jest Ci zimno? – Spytał zatroskany Chester przechodząc przez drzwi do balkonu.

- Trochę… - Oznajmiła nadal wpatrując się przed siebie. Mężczyzna podszedł do niej i ściągnął kurtkę. Trzymając ją w rękach szybko założył na ciało zmarzniętej kobiety. W tej chwili jej świadomy sen się urwał i spojrzała na pół widocznego mężczyznę.

- Nie musisz – Odparła po czym odepchnęła kurtkę. Zauważyła tylko połowę wyrazu twarzy mężczyzny, ale dobrze wiedziała co on znaczy – Dziękuje – Odparła po chwili poddając się trosce Chestera.

- Mamy wiele wspólnego – Oznajmił. – Też spędzam tu bardzo dużo czasu. Nawet nie wiesz ile tekstów napisałem w tym miejscu – Uśmiechnął się. Przybliżył się do kobiety i stanął ramię w ramię z nią. Był tylko troszeczkę wyższy.

- Chciałabym Ci podziękować za pomoc – Odparła szybko próbując odnaleźć w mroku jego oczy.

- Wiesz, że przecież zawsze możesz na mnie liczyć – Odpowiedział jej szybko.

 - Dlatego chcę ci podziękować. Za zaoferowaną pomoc. Za to że mnie nie zostawiłeś - Emily zrobiła jeden krok do przodu i wtuliła się w zmarzniętego mężczyznę.

- Zimno Ci – Odsunęła się nagle od mężczyzny i ściągnęła jego kurtkę – Trzymaj. - W tej chwili podała ją mężczyźnie.

- Nie musisz. - Odepchnął ją szybko - Ważne żeby tobie było ciepło – Oznajmił z lekkim uśmiechem. Ta już nie wiedząc co robić, bo przecież Chester nie odpuści, coraz bardziej przybliżyła się do chłopaka, chwytając ramionami jego ciała.

- No cóż. Nie chcesz wziąć kurtki, to jedyny sposób w jaki się ogrzejesz to ten – Po tych słowach Chester odwzajemnił uścisk po czym szybko z uśmiechem dodał:

- Jednak w życiu należy być upartym do końca.

***

Układając w jeden stos zrobione kanapki z wielkim uczuciem kładzie je na rozłożonym stole. Emily trzymając za talerz ozdobiony dziwnymi, lecz ładnymi wzorkami przygląda się swoim wyczynom. No cóż. Kolacja królów to nie jest, wręcz przeciwnie. Zbłaźni się tym wszystkim, ale bardziej byłoby jej wstyd gdyby nic tutaj nie zrobiła.

Ciekawe jak jada Chester.

Uśmiechnęła się w głębi duszy wyobrażając go sobie codziennie na kolacji z piwem w ręki, lub z czymś mocniejszym.

Wtedy ktoś wszedł do pokoju. Chester wracając dopiero z łazienki wytrzeszczył oczy widząc to wszystko.

- Chciało Ci się…? – Spytał zaskoczony chwytając jedną kanapkę i wpychając ją łapczywie do buzi.

- Czyli dobrze stwierdziłam że tak nie jesz. – Odpowiedziała.

- Dawno nie miałem takiej kolacji. – Miał dodać „Dawno nie miałem takiej kolacji od czasu mojej byłej dziewczyny”, ale coś mu podpowiedziało skrócenie zdania. – Po za tym chyba zużyłaś wszystko z mojej lodówki. – Odparł z uśmiechem.

- Ty bynajmniej coś w niej miałeś – Po tych słowach zaczęli się śmiać przypominając sobie wczorajszy dzień u Mike’a.

Tak dużo czasu minęło od ich pierwszego spotkania. Najpierw się nienawidzili, później zaczęli lubić, być przyjaciółmi, a teraz? Teraz nawet ze sobą zamieszkali. Tak wiele się zmieniło. Nie przypuszczali by że połączy ich taka mocna więź uczuć.

- Czyli dałam radę? – Spytała niepewnie chwytając za kubek z herbatą.

- Aż za nadto – Posłał jej kolejny uśmiech. Cóż. Czuje się teraz najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi trzymając w swoim domu taki skarb, jakim jest Emily. Może to tylko zwykła, przeciętna dziewczyna z problemami. Może to osoba nie radząca sobie z nimi. Nie ważne. Dla Chestera to nie jest przeciętna kobieta. Dla niego ma ona głęboki sens. Pomimo ich wielu przeciwności losu traktuje Emily bardzo szczerze. Chce by jej serce chwyciło jego uczucia. By zagnieździły się tam na zawsze i nigdy stąd nie uciekło przez zakamarki zwątpień.

- Tak szczerze mówiąc nigdy nie oglądałam twojego domu tak dokładnie, a dzisiaj to zrobiłam. – Chester zaciekawił się – Masz tu bardzo ładnie… Tylko. – Tu się zatrzymała – Ten dom jest wielki. Muszę się przyzwyczaić.

On przechwycił jej uśmiech i szybko wdał się w rozpoczętą dyskusję.

- Wielki? Nie przesadzajmy.

- W porównaniu z moją ruderą to jest pałac.

- Dlatego księżniczka powinna mieszkać w pałacu, czyż nie?

Wtedy usłyszał głośny śmiech Emily. Kobieta przez chwilę nie mogła się uspokoić po tych słowach po czym odłożyła obok kanapkę i nie wiedząc do powiedzieć nadal kontynuowała picie herbaty.

- Powiedziałem coś złego? – Spytał rozradowany.

- Omińmy ten temat bo mnie czasem krępujesz. – Odparła szczerze.

- Z czym cię krępuje? – Spytał zaciekawiony. Przybliżył się do niej i opierając łokcie na pół stołu popatrzył jej w oczy. – Krępuje cię słowami?

- Można tak powiedzieć.

- A mam zaczął czynami? – Spytał zawadiacko.

- Wolałabym nie – Odpowiedziała szybko z lekkim uśmiechem. Nagle poczuła na swoim ciele obecność mężczyzny.

- Skrępuje Cię trochę bardziej – Odparł.

- Flirtujesz ze mną? – Spytała szybko patrząc mu w oczy.

- Cały czas – Odpowiedział trzymając na rękach kobietę. Ta przybliżyła się do niego, by nie upaść na podłogę.

Chester przysunął ją do siebie coraz mocniej. Ta nie wiedząc co robić zaczęła temat.

- Wygodnie Ci tak?

- Jak nigdy – Odpowiedział jej nadal trzymając ją w ten sam sposób. Ich ciała zbliżały się coraz bliżej, jednak nagle u dziewczyny pojawiło się coś nowego. Jej mina zmieniła się diametralnie i odparła – Postaw mnie na ziemię.

- Boisz się mnie? – Spytał.

- Nie. – Odpowiedziała chociaż w głębi duszy co chwilę przypominały się jej fragmenty tego dnia. Wtedy wszystko się zmieniło. Niby Chester to zaufany przyjaciel, a może teraz nawet coś więcej ale boi się nadal. Boi się wykorzystania. I jest przekonana że nie dopuści się do takiego czynu, ale ta sytuacja postawiła niewidzialną barierę pomiędzy mężczyznami. Nie potrafi zapomnieć. Wszyscy myślą że jest w porządku, ale się mylą. Co chwilę Emily dostaje drgawek na myśl o tym co się z nią działo, jej ciało przeszywają dreszcze gdy dotknie się miejsc na ciele do których dotarł jej oprawca. Patrząc w lustro widzi bezwartościową osobę, którą można pomiatać. Którą można zmieść pod dywan, nie przejmując się jej problemami. Czuje się jak zwykły szary śmieć.

Chce zapomnieć. Szybko zapomnieć o tym całym zdarzeniu. Mając przed oczami obejmującego Scotta u jej oczodołów zbierają się małe krople łez. Słona ciecz dławi ją od środka, wywołując mdłości. Miało być tak pięknie. Obiecywał jej wspaniałe wakacje, cudowną przyszłość. A co z tego wynikło? Krwawiące rany na ciele, słone łzy i tragiczne wspomnienia.

- Proszę odstaw mnie – Odparła kolejny raz spoglądając mu głęboko w oczy. Jej spojrzenie przenikało po jego wszystkich zakątkach ciała. Opuścił delikatnie ręce widząc zmiany na jej twarzy i odstawił ją na ziemię. – Dziękuje – Odpowiedziała ze smutną miną.

- Jeśli coś zrobiłem nie tak to przepraszam… - Zaczął widząc jej posmutniałe oczy.

- Nie. To ja przepraszam – Rzuciła szybko i udała się na górę do swojego pokoju.

***

Wyrzuty sumienia. Tylko to zostało po czynach mężczyzny. Może rzeczywiście to za wcześnie? Zresztą nie chciał zrobić nic złego. Pójść do niej? Sam nie wie, nie wie jak zostanie przyjęty. Postanawia szybko ominąć jej pokój zostawiając ją samą w tej przenikliwej samotności ale nagle coś w nim tchnęło. Podszedł bliżej nich i usłyszał głośny płacz. Przysłuchał się bardziej, tak był on ta tyle autentyczny.

Uderzył pięścią o ścianę tak że odbita ręka zostawiła po sobie czerwony zsiniały ślad. To jego wina! Jego pieprzona wina!

Otwarł niepewnie drzwi. Udał się szybko do środka. Delikatnie przekroczył próg po czym zauważył w ciemności jej leżące ciało na łóżku. Odwrócona kobieta zakryta jakimś kocem cicho szlochała. Nagle on przybliżył się do niej. Oparł swoje ramię o jej plecy co spowodowało odwrócenie się Emily w stronę mężczyzny.

- Tak Cię cholernie przepraszam... – Odpowiedział cicho trzymając jej dłoń – Nie chciałem nic…

- Tak wiem Chester – Przerwała mu szybko zgarniając swoje łzy z policzków. – To ja przepraszam. Za swoje zachowanie.

Zostali po tych słowach w krótkiej ciszy. Emily wstała i siadła na łóżku nadal okryta kocem. Rozrzucone w dali chusteczki dawały abstrakcyjną kompozycję.

- Jestem potworem. – Odparł po chwili.

- Nie! Jesteś wspaniałym człowiekiem! – Wtedy chwyciła za jego głowę i przysunęła do siebie. – Zależy mi na tobie. Bardzo… - Ich głowy przybliżyły się w niewyobrażalny sposób. – Tylko boje się – Odparła ze smutkiem wpatrując mu się w ciemne oczy.

Ten nie wiedząc co odpowiedzieć spuścił głowę na dół. Jest zwykłym dupkiem i kretynem.

- Boje się powtórki. Nie zrozum mnie źle… - Odparła po chwili. – Ufam Ci. Jesteś dla mnie przyjacielem, najbliższą mi osobą, ale… nie wiem dlaczego tak zrobiłam. Reaguje tak bo wciąż pamiętam. I wiem że to może wydać ci się śmieszne, ale nie mogę nad tym zapanować – Odparła ze smutkiem ze łzami w oczach. – Bardzo mi na tobie zależy i boje się że Cię kiedyś stracę. Że mnie zostawisz.

- Nie zostawię. – Odparł spoglądając się w jej okryte mrokiem oczy. W tej chwili odbijały tylko lekkie światło księżyca dochodzę z pół zasłoniętego okna.

Jej usta kusiły niewidzialną słodkością. Chwytały jego zmysły tworząc wielką pokusę spróbowania tego czego tak bardzo pragnie.

Jednak ona ubiegła go szybkiej. Chwyciła zgrabnie rękoma jego twarz i przysunęła ją do siebie.

- Przepraszam – To słowo które wydobyło się z jej ust spowodowało nagłe zatopienie się w ciele mężczyzny. On chwytając swoimi ustami jej warg zamknął oczy i delikatnie przyciskał nimi by ponownie je opuścić. Rozkoszując się słonym smakiem jej ust, które były spowodowane łzami przybliżył się do niej bliżej. Nagle coś go lekko odepchnęło. Spojrzeli na siebie w milczeniu. Tak już pozostali. Nim się obejrzała chłopak zniknął w mroku zostawiając po sobie tylko cień wspomnienia.