Rozdział XXXIV

- Dziwnie tutaj – Zaczęła rudowłosa patrząc się w pomieszczenie do którego zaprowadził ją Shinoda.

- Dziwnie, ale przytulnie – Podsumował jej wypowiedź siadając na drewnianym krześle. Otulone półmrokiem światła w oddzielonym miejscu od reszty zagraconych stolików, dawało odbiegający od normy obraz kafejki.

- Nie porwiesz mnie potem prawda? – Spytała ze śmiechem – Bo wiesz, jak wydam dzisiaj całą kasę na ten posiłek to będę całkiem spłukana. Na taksówkę mi nie starczy.

- Na razie się tym nie przejmuj – Oznajmił z lekkim uśmiechem. Patrząc się w jej piwne oczy, które w tej chwili dawały mroczny charakter złapał delikatnie za kartę dań i wpatrując się w malutkie literki zadał kolejne pytanie – Coś zamawiasz?

- A coś proponujesz?

- Dają tu świetne hamburgery.

- To chyba nie dla mnie – Odparła z lekką nieśmiałością – Co powiesz na sałatkę?

- Sałatka? Naprawdę? – Spytał z niedowierzaniem.

- Coś w tym złego? – Wzburzona lekko kobieta łapiąc jego twarz swoim wzrokiem i nagle usłyszała odpowiedź:

- Nie żywię się sałatkami.

- My kobiety musimy dbać o linię – Wyszczerzyła się do niego podnosząc swoje pomalowane na czarno brwi.

- Do końca życia będziesz mi to wypominać, tak? – Zapytał nadal wpatrując się w kartę.

- Trzeba było mnie tu nie sprowadzać – Oznajmiła po raz kolejny i ponownie podkreśliła – Biorę sałatkę.

- To ja zostaje przy poprzednim.

- Jak wy możecie jeść jakiekolwiek mięso? Nie wiesz co się dzieje z takimi zwierzętami? – Spytała podniośle.

- Jak ty możesz jeść rośliny? Wiesz że moje jedzenie załatwia się na twoim?

- Jesteś niemożliwy! – Krzyknęła oburzona.

- Kto to mówi, co? – Zaśmiał się po raz kolejny – Ej, nie no siadaj! – Krzyknął widząc kobietę, która podnosi się z miejsca. – Gdzie idziesz? – W tej chwili złapał za jej rękę.

- Szalik mi upadł, nigdzie się nie wybieram. Uwielbiam twoje racje, które w moim mniemaniu brzmią bezsensownie – Rzekła podnosząc się z podłogi.

Mike popatrzył na nią rozbawiony. Czerwień pochodząca z jej zmarzniętych policzków idealnie rozprzestrzeniła się po całym ciele, tak że nawet makijaż nie pozwolił na ich zakrycie. Krwiste wypełnione usta były tak naprawdę jej atrybutem, zaraz po włosach w podobnym kolorze. Nie jedna kobieta mogłaby jej pozazdrościć urody, jednak ona nie zwracała na nią zbytnio dużej uwagi. Chcąc nie chcąc, sprawiała u mężczyzn osłupienie gdy przechodziła obok nich. Czujący lekki i delikatny zapach jej perfum nie mogli odzwyczaić swoich nozdrzy przez kilka dobrych minut.

Zerknął na nią po raz kolejny po czym wstał z siedzenia.

- Czyli to co mówiłaś tak? – Kobieta kiwnęła pozytywnie głową i przeprowadziła mężczyznę swoim wzrokiem do lady. Nie minęła chwila gdy znowu mogła go ujrzeć z bliska z jedzeniem w ręku. Podał jej delikatnie dietetyczne pudełko i sam wziął się za swoje.

- Smacznego – Odparł do niej uśmiechając się szczerze.

- Wzajemnie – Zaśmiała się po cichu i wzięła do swoich ust mały kęs zielonego liścia. Jej oczy nie ruszone wzrokiem mężczyzny kierowały się w stronę rozłożonego jedzenia.

- Opowiesz mi coś o sobie? – Spytał po pewnym czasie Shinoda.

- A co chcesz wiedzieć?

- Na przykład – Tutaj zrobił przerwę by ponownie spojrzeć na jej jedzenie – Dlaczego nie jesz mięsa?

- Nie lubię.

- Ale tak w ogóle?

- Tak. Ani żadnego kęsa – Uświadomiła mu – Może to jest głupie co powiem, ale nie mogę jeść mięsa ze świadomością że to kiedyś normalnie funkcjonowało. Takie dziwne, prawda? – Spytała teoretycznie i znowu wróciła do swojego monologu – Moi rodzice nauczyli mnie szacunku do zwierząt, miałam w domu kilka świnek morskich, dwa psy, trzy koty i akwarium z rybkami.

- Dużo tego… - Podsumował.

- Masz rację – Uśmiechnęła się – Ale nie żałuje. To mnie nauczyło tego że każde zwierze powinno żyć, pomimo tego jakie ono nie jest. Weźmy na przykład taką świnkę. Urodzi się taka różowiutka, później dorośnie a jej jedynym celem będzie usmażenie na patelni. Tak czy inaczej, trafi na stół. Chciałbyś tak żyć ze świadomością że żyjesz po to by Cię na końcu gdy będziesz w pełni sił.. wykorzystać? – Tu przerwała by spojrzeć na jego zaciekawioną twarz – Zwierzęta na to nie zasługują. Ludzie są podli, chyba nie wiesz co oni z nimi robią. Produkują na skale światową by potem zabić i cieszyć się z zarobków. Fajna mi uciecha, z cudzej śmierci.

- Masz gadane… - Zaśmiał się nadal jedząc zamówione jedzenie.

- A ty jesteś nieugięty – Podsumowała – Ja nie zmienię swojego podejścia. Teraz ty – Po chwili zwróciła się do jego brązowych oczu.

- Co ja?

- Opowiedz coś o sobie.. Jak głowa? – Zapytała z uśmiechem.

- Ale w sensie?

- W sensie czy nie boli – Zaśmiała się głośno – To jak?

- Nie odczuwam żadnego bólu, pani pielęgniarko. Za bardzo się o mnie troszczysz – Dopiero wtedy Lisa zauważyła u niego słodkie dołeczki spowodowane uśmiechem.

- A mam przestać? – Spytała zdziwiona.

- Nie, ty możesz troszczyć się o mnie wiecznie – Po tych słowach wstał i podał rękę kobiecie – Madam Grand, czy zechcę pani spędzić ze mną wieczór pod osłoną gwiazd, których i tak nie widać?

- Skąd znasz moje nazwisko, paniczu? – Spytała lekko zdziwiona.

Mike popatrzył na nią i nagle uświadomił sobie że się lekko wygadał.

- Długa historia… Więc jak?

- Z przyjemnością się z tobą przejdę – Wysłała mu szczery uśmiech i w tej chwili założyła na siebie płaszcz.

***

Brązowe oczy spojrzały na czarną kreacje. Brokatowa sukienka do kolan, którą kupiła dopiero niedawno ma okazję ujrzeć swoje światło dzienne. Rozłożona idealnie na pościelonym łóżku w drugim pokoju uporczywie spoglądała na jej właścicielkę z nadzieją że za niedługo znajdzie się na jej ciele. Nie myliła się. Nie mija chwila gdy kobieta zakłada na siebie ciemny materiał i tym samym przegląda się w lustrze. Z przejęciem analizuje każdy kawałek swojego zakrytego oraz odkrytego ciała i rozpuszcza włosy. Upięte w niechlujnego koka mają teraz okazję zabłysnąć całkowicie w świetle dochodzącego światła z żarówek. Ocenia swoją posturę. Spogląda po raz kolejny. Po raz kolejny to widzi. Ma to przed oczami.

Podnosi delikatnie sukienkę do góry by odkryć większy kawałek uda. Upewnia się czy drzwi do pomieszczenia są szczelnie zamknięte i staje ponownie. Robi to samo tylko że bardziej precyzyjnie. Tam kiedyś tego nie było. Kiedyś.

Uporczywie przechwytuje obraz znikłych już kresek i nagle coś słyszy.

- Jesteś tam?

Znajomy głos spowodował drgawki na jej całym ciele. Przestraszona sytuacją podchodzi lekko do drzwi i przekręca w prawą stronę. Po jakimś czasie staje przed nią lokator, któremu zawdzięcza to że codziennie nie budzi się z myślą o swoim byłym.

- Czemu się zamknęłaś? – Spytał przejęty.

- Po prostu chciałam się przebrać – Uśmiechnęła się i złapała za jego koszulę. Wprowadziła do pokoju i stanęła naprzeciwko niego znacząco się w niego wpatrując – I jak?

- Może być – Poważna mina mężczyzna diametralnie zmieniła się w lekki śmiech – Żartuje. Bardzo ładnie.

Kobieta popatrzyła na niego i poprawiła szerokie ramiączko od sukienki.

- No wybacz, ale w prawieniu komplementów mężczyźni nie są mistrzami.

- Tak? A ja słyszałam co innego – Zaśmiała się i stanęła przed lustrem. Zrobiła przerwę i przechyliła głowę w kierunku Benningtona – Dziękuje. Tak naprawdę myślałam że Ci się spodoba.

- Cokolwiek byś nie założyła podobałabyś mi się równie pięknie – Oświadczył stając za nią.

- Tak? I niby mężczyźni są słabymi komplemenciarzami… - Odwróciła się w stronę Chestera analizując każdy jego ruch.

- Tak jakoś wyszło – W tej chwili mężczyzna popatrzył jej w głęboko w oczy. Kobieta wyczuwając co ma w zamiarze zmieniła szybko temat uśmiechając się od ucha do ucha.

- Więc kiedy wychodzimy?

- Ja jestem gotowy.

- Już? – Zdziwiona oceniła jego posturę ciała – Szybki jesteś.

- No, w przeciwieństwie do was nie siedzę kilka godzin w łazience…

- No nie mów że w ogóle w niej siedziałam.

- Czyli to jeszcze przed tobą? – Zaśmiał się – No to jak się do północy wyrobimy będzie w miarę dobrze. Dobrze wiedzieć.

- Tak? – Kokieteryjnie spojrzała w jego wkurzoną, aczkolwiek śmieszną minę – Chcesz się ze mną o coś założyć?

- W jakim sensie? – Spytał zdezorientowany.

- Ja spędzę w łazience góra 10 minut. Zobaczysz!

- I mam Ci wierzyć?

- Bynajmniej powinieneś – Zaśmiała się tak samo jak on i podeszła pod drzwi – Daj. Mi. 10. Minut. – Powiedziała do niego tak by idealnie zrozumiał przesłanie – Zrozumiałeś?

Nie odpowiadając nic popatrzył na zdesperowaną kobietę i położył się na łóżku spoglądając w żółtawy sufit.

***

Para wysiadła z samochodu. Zimowe powietrze nie przeszkadzało im w spędzeniu tego wieczoru razem. Wręcz przeciwnie. Złapał za jej małą zmarzniętą rękę i popatrzył w niebo. Nie widząc nic poza szarymi smugami kłębiastych chmur, które były zaścielone mgłą ciemności, uporczywie szukał jakiejkolwiek gwiazdy. Nadaremnie.

- Impreza pewnie na całego – Zaśmiała się stojąc obok niego. Tak naprawdę mieli ochotę zadzwonić po resztę ekipy, lecz po wielokrotnym namyśle postanowili że spędzą ten wieczór tylko we dwoje.

- Jak nikt mnie nie rozpozna to będzie świetnie – Rzucił i wszedł do obleganego pomieszczenia. Nie zwracając już uwagi na jego rozbawioną minę zaciągnęła mężczyznę w głąb pomieszczenia i razem z nim zostawiła na wieszakach swoją kurtkę. Rozstawiając na uchwytach kawałek materiału, który tylko częściowo pomagał jej w ociepleniu swojego ciała, złapała jego dłoń po raz kolejny. Zima pomimo tego że należała do śnieżnych, zbliżała się ku końcowi. Bynajmniej tak sądzili. Temperatura zdradzała zamiar klimatu na następne dni więc bardzo prosto było wywnioskować to że jutro najprawdopodobniej pogoda się poprawi.

Popatrzyła się na twarz mężczyzny, który mimowolnie uśmiechnął się na widok kobiety. Bennington w tej chwili przepchał się przez znaczny tłum ludzi w klubie i usiadł na krześle przy barze.

- Dwa drinki! – Krzyknął do kelnera, który zrozumiał jego słowa.

- Chcesz mnie upić – Powiedziała zadziornie – Wybacz mi, ale ja tej nocy nie pije zbyt dużo. Zawsze to kończy się sklerozą.

- Wiesz, ja przeciwnie.

- Chester... – Mężczyzna spojrzał na Emily i wtedy zrozumiał przesłanie, które chciała mu przekazać kobieta.

- Nie opije się tak, okey? – W połowie usatysfakcjonowana złapała za dopiero co położony drink i lekko upiła łyk napoju.

- Sukces. Nikt się nie rzuca – Zaśmiała się po chwili.

- Wszyscy są zajęci – Odpowiedział jej tym samym – Nikt już nie pamięta o Chesterze, który swoją sławę wywołał skandalami z życia wziętymi – Uśmiechnął się – Już się do tego przyzwyczaiłem.

- Zresztą nie powinieneś zwracać na to uwagi.

- Nie mam najmniejszego zamiaru. Po jakimś czasie i tak wychodzą jakieś niesprawdzone plotki. No, ale… Takie życie – Zaśmiał się spoglądając w jej pomalowane oczy – Plotki to plotki. Ludzie się tym żywią, nie wiedząc że jedzą coś sztucznego. A najlepsze jest to żeby zjeść prawdziwe jedzenie musisz je dogłębnie poznać. Po tym będziesz wiedzieć po czym stąpasz – Zastanowił się przez chwilę i upił łyk alkoholu – Dzisiaj dzwonił Mike – Zmienił diametralnie temat. Zaciekawiona Emily przysunęła się do niego by dokładniej usłyszeć to co on ma jej do opowiedzenia.

- Odwołał dziejesz spotkanie w studio. Dlatego jestem tu z tobą...

- Dobrze wiedzieć – Lekko uniosła brwi do góry – A od rana przekonujesz mnie, że planowałeś to od dawna.

- Planowałem, to ze sobą nie koliduje – Powiedział – Ale nie o to mi chodzi. Mike nigdy nie przekładał prób. No chyba że był chory. Ogólnie ma fioła na punkcie punktualności oraz systematyczności. Choć i tak u niego to często zawodzi. Nasz kochany wielofunkcyjny robot będzie musiał sporo odrobić.

- Szczerze mówiąc przerwa wam nie zaszkodzi. Zapracujecie się – Oznajmiła po czym wstała i podała rękę Benningtonowi – Więc jak już masz tą przerwę to może z niej skorzystasz?

- Z przyjemnością – Ujął jej dłoń i z lekkością udał się na środek sali. Złapał za jej dłonie i po pewnej chwili dał się unieść fali dźwięku, które wysyłały wielkie głośniki.

***

Szczupła kobieta przekroczyła próg wielkiego pomieszczenia. Tak naprawdę nie widząc tego co przegotował dla niej towarzysz za wszelką cenę próbowała ocenić co to może być.

- Mike, mogę ściągnąć tą opaskę? – Spytała zrezygnowana – Za cholerę nie mam pojęcia co ci odwaliło.

- Poczekaj jeszcze chwilę – Powiedział do niej przeprowadzając rudowłosą przez wąskie drzwi.

- Poczekaj? Wywaliłam się na zaspie, nie trafiłam w drzwi chociaż mam nadzieje ze to były drzwi bo nic przez to dziadostwo nie widzę, wlazłam w coś lepkiego a ty mi mówisz chwilę? – Wzburzyła się.

Wtedy Shinoda stanął z tyłu kobiety i ściągnął z niej czarną narzutę, którą nosi od połowy drogi. Kobieta otworzyła oczy i widząc przypływający obraz z jej otoczenia zamarła.

- To o tą niespodziankę Ci chodziło? – Zaśmiała się przejeżdżając delikatnie ręką po zakurzonym blacie. – To zwykłe pomieszczenie – Uświadomiła mu nie widząc niczego szczególnego.

Ten nie mówiąc jej nic pociągnął ją do środka i wtedy ujrzała tak naprawdę to co miał na myśli.

- Ile instrumentów… - Rozmarzyła się. Podbiegła do gitary i chwyciła za koniec lecz po chwili ją odstawiła.

- Podobno grasz – Zaśmiał się.

- Ty! – Krzyknęła – Skąd wiesz?

- Potrafię czytać między wierszami twoich wypowiedzi – Lisa spojrzała na niego i ponownie klęknęła przed rozłożonymi przedmiotami. Z uczuciem patrzyła na przypływający impuls w jej umyśle, który za wszelką cenę kazał jej wziąć za jeden z nich i spowodować ich harmoniczny ruch.

- To jest niesamowite – Zaśmiała się i podeszła do Shinody – To tutaj pracujecie?

- Fajne pomieszczenie co nie? – Spytał się jej poważniej – Tak naprawdę to większość roboty należy do mnie.

- Zauważyłam że lubisz się przechwalać – Oznajmiła z przekąsem.

- Jestem strasznym chwalipiętą, fakt – W tej chwili podniósł swoje usta i wypuścił lekki śmiech – Razem z Bradem i Dave’m malowaliśmy ten pokój. Wiem że ich nie znasz, ale chyba musisz kojarzyć – Lisa zrobiła minę sygnalizującą że się myli a ten sprostował – Taki rudy i z szopą na głowie…

- Nadal nie wiem o kogo chodzi, nie mam daru zapamiętywania twarzy.

- Pomijając to meble są częściowo nasze. Widzisz? Nawet mamy cudne kwiatuszki – Powiedział z lekką ironią. Nie była ona spowodowana by wkurzyć kobietę tylko delikatnie wyśmiać się z jej wyczynów.

- Uśmiechnęłabym się, ale wyczuwam w twojej wypowiedzi sarkazm więc tylko rzucę głupie „Odwal się” i sama się oddalę – Oznajmiła. Nie zwracając uwagi na śmiejącego się mężczyznę podeszła do jednego z nich i złapała delikatnie jego listki w dłonie. Przyjrzała się szczegółowo danej roślinie i uśmiechnęła a duchu.

- Będziesz jeść? – Zaśmiał się ponownie.

- Nienawidzę Cię ty kretynie! – Krzyknęła i stanęła naprzeciwko niego. Po chwili wpatrując się w jego rozbawione oczy nie mogła wytrzymać i zrobiła to samo co on. Pomimo tego że sytuacja obrażała jej osobę pokładała się ze śmiechu i kierując swoją twarz w głąb pomieszczenia usłyszała nagle jego słowa.

- Napijesz się czegoś?

- Żebyś znowu nie uważał mnie za niepoprawnego roślinożercę, odmówię.

- Nie uważam Cię za niepoprawnego roślinożercę…

- Wcale – Powiedziała zmieniając swój głos na dziecinny – „ Jak można jeść takie coś, jak można coś takiego zrobić?” – Z przekąsem recytowała słowa swojego towarzysza – Odsuń się ode mnie człowieku i daj w skupieniu popatrzyć na te cuda…

Mike wpatrywał się w jej poczynania przez długą chwilę lecz po chwili pod wpływem impulsu zaproponował:

- Może coś zagrasz?

- A mogłabym? – Odpowiedziała niemal pewnie.

- Sam chce usłyszeć to na co Cię stać – Zaśmiał się.

- Pewnie potrafię więcej niż ty, mięsożerco.

- Nie zapominaj, że nie jesteś doświadczonym muzykiem! – Zaśmiał się i usiadł obok niej.

- Już? – Spojrzała na niego – Skończyłeś swoje przechwałki? Bo wiesz, ja może grałam w jakiejś kapeli… - Oznajmiła z dumą.

- Byłaś w kapeli?

- Nie – Odpowiedziała i oboje wybuchli gromkim śmiechem – Ale zawszę o tym marzyłam. Stałam zawsze przed lalkami i udawałam że gram na zabawkowej gitarze a potem kazałam im bić brawo. Widzisz? – Wtedy zwróciła się do niego – Granie na gitarze mam we krwi! – Po tych słowach ujęła przedmiot w dłonie i z czułością chwyciła za jego struny. Przycisnęła pojedyncze nitki i ruchem drugiej ręki po nich przejechała. Dźwięk rozprzestrzenił się po całym pomieszczeniu obijając się o przedmioty stojące obok. Cienka smuga hałasu błysnęła w oczach Shinody, który tak naprawdę nie wierzył w umiejętności nowo poznanej osoby.

- No nieźle, ale do perfekcji ci brakuje – Podniósł lewą wargę i wziął za przedmiot.

- Tak, będziesz mnie pouczał? – Zaśmiała się – Nieznaczący nic muzyczku…

- Nieznaczący? Uraziłaś mnie tym.

- Miało boleć, mięsojadzie! – Powiedziała.

- Nie odzywam się do Ciebie…

- To dobrze, bo teraz ty grasz – Uśmiechnęła się i podała Mike’owi przedmiot. Spoglądając w jej na czerwono pomalowane paznokcie już nic nie powiedział tylko ułożył przedmiot wzdłuż siebie i wpatrując się w niewielkie pudło zaczął grać te utwory, które najbardziej mu wychodziły.

***

Kobieta pociągnęła za sobą ciało Benningtona. Usadowiła go pod ścianą i uśmiechając się od ucha do ucha tak samo jak on ujęła jego dłoń. Ciemność tuliła jej czarną sukienkę, tak samo jak jego dłonie. Przybliżył bardziej i musnął lekko jej wargi. Zapomniawszy o całym świecie poddała się lekkiemu pocałunkowi. Szczerze mówiąc, pomimo tego że w jej krwi przelewał się żwawo wysoko procentowy napój wiedziała co robi. Alkohol nie otumanił jej umysłu, ale nie była tego samego pewna u swojego towarzysza.

Tkwili w nie obleganym pomieszczeniu na obrzeżach klubu. Lekkie światło jedynie lekko bujało się w jej rozpuszczonych włosach i tańczyło z jej słodkimi perfumami od których Bennington stracił głowę.

- Pójdźmy gdzieś – Zaproponowała cicho.

- Nie chce Ci się już tańczyć w towarzystwie tych ludzi? – Zapytał ze śmiechem.

- Wiesz, bardziej ucieszyłabym się ze spaceru. Więc jak? Zwijamy się?

- Dla mnie to kusząca propozycja – Odparł Chester i po chwili przystanął słysząc jej słowa.

- Nie mamy kurtek tumanie – W tej chwili wybuchła śmiechem. On zrobił to samo, lecz po chwili zmienił kierunek swoich kroków.

- Fakt, Pójdę po nie.

- To ja poczekam.

- Nie idziesz ze mną? – Spytał zaskoczony.

Ta pokręciła przecząco głową. Oparła się o ciemną ścianę i wsłuchiwała w dudnienie, które było nade słyszalne z pomieszczenia obok. Zamknęła oczy i uśmiechnęła się w duchu. Mężczyzny nie było, została sama. Nie zastanawiając się zbytnio nad tym czy to dobry pomysł, z przejęciem wsłuchiwała się w dobiegającą muzykę. Czy to jest początek czegoś nowego?

- Przepraszam, mogę prosić panią do tańca? – Z transu wyrwał kobietę tajemniczy nieznajomy. Otworzyła szybko oczy i w nikłym mroku zauważyła lekko pijanego chłopaka w mniej więcej swoim wieku. Uśmiechał się serdecznie w jej stronę prosząc o niezwłoczną odpowiedź.

- Tak naprawdę zaraz mnie tu nie będzie – Odpowiedziała mu równie szybko.

- Szkoda – Powiedział – Co taka piękna kobieta robi w takim miejscu? Sama – Spytał.

- Nie jestem sama – Zaśmiała się.

- A z kim?

- To chyba nie jest stosowne pytanie – Stwierdziła.

- Nie, jak najbardziej. Bo jeśli z koleżanką to chętnie się z tobą przejdę.

- Nie trafił pan – Odpowiedziała.

- Nie jestem dobry w zgadywanki – Oznajmił i oparł się jedną ręką o ścianę – A może jednak zostawisz tego kolesia i się gdzieś ze mną przejdziesz…

- Przykro mi ale nie.

- Jesteś nieugięta.

- Nie jesteśmy jeszcze na „Ty” – Stwierdziła po chwili.

- A może zaczniemy?

- Wolałabym nie – Zakomunikowała i spojrzała w głąb by wydostać się z jego toku rozmów – I tak to nie będzie panu do niczego potrzebne.

- Panu? – Zaśmiał się – Jakiemu panu? George – Wtedy podał jej rękę lecz nie uzyskał odpowiedzi z jej strony.

- Często jesteś panie George taki… - Lekko się zastanowiła i rzuciła – Uparty?

- Często.. Bardzo często – Odpowiedział jej – Poznam twoje imię piękna tajemnicza nieznajomo?

- Nie – Zdenerwowana Emily popatrzyła się w jego twarz i nagle coś poczuła. Dziwny dreszcz przeszedł po jej ciele. Z osłupieniem spojrzała w jego dziwną uwodzicielką minę i lekko spojrzała w dół. Przestraszone oczy kobiety ujrzały niespotykaną posturę chłopaka.

- Niech pan weźmie te dłonie – ręce mężczyzny delikatnie ujęły jej lewe udo i z uporczywością wolno kierowały się w górę. Delikatnie ujęły jej czarną sukienkę i z zawziętością skierował pod nią swoje masywne dłonie. Przebłysk tragicznego obraz przeszył jej umysł. Zszokowana tym że być może to tylko zwidy zamknęła szybko oczy lecz bez skutku.

- Przejdź się ze mną… - Powiedział cicho.

- Niech pan mnie zostawi! – Krzyknęła do pijanego próbując wydostać się z jego objęć. Złapała swoją dłonią jego i z nieudanym skutkiem podniosła do góry. Nie uwolnione ciało krzyknęło po raz kolejny lecz bez skutku. Po jakimś czasie przegranej walki z natarczywym mężczyzną poczuła ulgę. Oderwane ciało powędrowało w zupełnie inną stronę. Nie wiedząc co zrobić na taki nie inny obraz, odetchnęła z ulgą lecz to nie dało jej ukojenia.

- Chester! – Krzyknęła w stronę chłopaka widząc jak ten powala natarczywego oprawce. Zakryła usta swoją dłonią i nie wzbudzić u siebie płaczu z przerażeniem patrzyła na to jak Chester postępuje ze sprawcą. Chciała ich odepchnąć, choć tak naprawdę wiedziała że dostał zasłużenie. Nagle usłyszała czyjeś kroki. Popatrzyła w lewą stronę korytarzu i zauważyła nowe osoby, które najwidoczniej zauważyły bójkę dwóch dorosłych mężczyzn. Bennington nie zważając na przybycie nowych gapiów przyłożył jego ciało pod ścianą lecz po chwili sam dostał czymś twardym. Masywna ręka przecięła jego twarz szerokim łukiem sprawiając wielki ból w okolicy nosa.

- Jeśli macie się policzyć zróbcie to na zewnątrz!- Krzyknął ochroniarz odganiając zszokowanego Benningtona – Nie pozwalam sobie na taki obraz w moim klubie, zrozumieliście? – Krzyknął wkurzony biorąc oprawcę na drugą stronę. – No co? Wypad z klubu! – Wrzasnął rozganiając mężczyzn – Bo jak nie zadzwonię po policję!

- To cię nauczy sukinsynu! – Rzucił Bennington do odchodzącego mężczyzny i po chwili wstał, lecz to nie trwało długo. Położył swoją rękę na twarzy i zobaczył naprzeciwko stojącą Emily. Zszokowana całym zachowaniem objęła Chestera, lecz po chwili się odsunęła.

- Nic Ci się nie stało? – Spytała zdenerwowana spoglądając w półmroku na jego wyraz twarzy.

- Nic Ci nie zrobił? – Nie zważając na jej pytanie przejęty je stanem spróbował spojrzeć na kobietę. Nie myśląc o sobie w tej chwili złapał jedną dłonią jej policzka i delikatnie po nim przejechał.

- Nie, ale na razie się tym nie przejmuj - Uśmiechnęła się choć w głębi duszy myślała co innego. Wszystko się wymieszało, uczucia które tym razem nie wypłynęły z jej wnętrza tliły się w niej znacząco. Nie może teraz wybuchnąć płaczem, spanikować, zaszyć się w kącie. To nie jest czas.

- Macie pięć minut – Oznajmił do nich właściciel klubu i oddalił się w stronę głównego pomieszczenia.

- Chester, ty krwawisz! – Krzyknęła obudzona i z przejęciem wzięła jego rękę. Widząc strugi cieknącego płynu odsunęła się i uporczywie zaczęła szukać jakiegoś materiału, lecz bez skutku. Żadnej ścierki, papieru by podtrzymać krwotok z nosa.

- Nie potrzebuje…

- Potrzebujesz! – Przejęta zdjęła swoją ciemną narzutę, która przed chwilą zdobiła jej ramiona i zarzuciła ją Benningtonowi – Trzymaj.

- Zakrwawię Ci ją – Mężczyzna klęcząc nadal szukał czegoś innego lecz bezskutecznie. Jedynie widział mrok który stąpał po zakrwawionej podłodze.

- I co z tego? Wystarczy przez pewien czas – Wstała i podała mu rękę – Idziemy – Oznajmiła pewna swoich czynów.

- Gdzie? – Spytał zaskoczony przytrzymując jej narzutę pod krwawiącym nosem.

- Do szpitala.

- Nie jadę do żadnego szpitala! – Krzyknął.

- Nie bądź dzieckiem, dobrze? – Oznajmiła po jakiejś chwili i nadal uparta w swoich przekonaniach ujęła jego dłoń i przeprowadziła na świeże powietrze. Zimny powiew wiatru utulił ich zdenerwowane ciała. Spojrzeli na siebie w świetle lamp dochodzących z ulicy i nagle usłyszała odpowiedź.

- Nie jadę tam.

- Dobrze – Puściła ją nagle i stanęła naprzeciw niego – To gdzie chcesz jechać?

- Tu obok jest studio, Brad zawsze jest tym ostrożnym. Mamy jakąś apteczkę.

- Coś Ci się jeszcze stało? – Spytała po raz kolejny z przejęciem. Trzymając ciemny materiał, który z każdą sekundą stawał się cięższy i ciemniejszy drugą ręką złapał za jej zmarzniętą dłoń i powiedział cicho.

- Chyba nic – Powiedział ujmując jedną rękę jej plecy. Przyciągnął do siebie i powiedział cicho – Mogłem Cię wtedy ze sobą wziąć. Nic Ci więcej nie zrobił? – Spytał po raz kolejny.

- Nie Chester, nic więcej – Powiedziała do niego i dodała – Jedźmy do tego studia.

***

Kobieta przeszła przez próg przemycając przez otwór Benningtona. Mężczyzna z przesiąkającym materiałem oparł się o ścianę lecz Emily wyprzedziła go i zapaliła światło.

- Gdzie to jest? – Spytała podniesionym i zdenerwowanym głosem penetrując wszystkie szafki w pobliżu.

- Nie pamiętam. – Oznajmił przechodząc do tego samego pokoju co ona.

- Siadaj i się nie ruszaj! – Powiedziała do niego i pchnęła jego ciało w kierunku dużej kanapy. Ciało Benningtona runęło na miękki materiał i oparło się o jego brzegi.

- Trzymaj, nie wiem co to jest ale podtrzymaj tym – W tej chwili podała mu kolejny szmatę. Złapał szybko za nią i podłożył w krwawiące miejsce. Krwotok nie ustawał. Przez całe pięć minut było to samo, wycieńczony patrzył tylko na kobietę która z przejęciem szukała czegoś co by mu pomogło.

- To chyba koszula Dave’a.

- Trudno, nie obrazi się – Oznajmiła i nie odstępując jego o najmniejszy krok podeszła po szafki.

- Co tu się dzieje? – Spytał zdziwiony mężczyzna. Zaskoczona odskoczyła w bok i spojrzała w jego stronę. Zdezorientowany spoglądał na nią jakby szukał wyjaśnień jej zdenerwowania.

- Co ty tu robisz? – Spytała szybko.

- Co wy tutaj robicie, co? – Zrobił to samo - Gdzie Chester? – W tej chwili wskazała na kanapę. Shinoda podszedł do niego nawet nie wyjaśniając tego czemu się tu znajduje i z przejęciem krzyknął:

- Co ty znowu nawyprawiałeś?

- Mike gdzie macie apteczkę? – Spytała mężczyzny.

- W tej szafce – Krzyknął. W tym czasie kobieta szybko przedostała się do wskazanego przez przyjaciela mebla i wyjęła z niej małe pudełko. Ubrana w czarną kreacje na ramiączkach podeszła do niego i wyciągnęła z niego jakieś bandaże.

- Co on znowu zrobił? – Spytał po raz kolejny wyczuwając u niego alkohol.

- Mike, błagam potem Ci to wyjaśnię – Odparła z drżącym głosem – No i co ty mój bohaterze? – Spytała próbując się uśmiechnąć. Odkryła jego rękę i nagle usłyszała kobiecy głos nad sobą.

- Poczekaj ja to zrobię – W tej chwili jej delikatna ręka odsunęła dłoń Emily, a ta z wielkim zaskoczeniem spojrzała na rudowłosą.

- Przecież ja panią znam! – Krzyknęła – Albo mi się wydaje…- Tu zrobiła przerwę -  Zgłupiałam przez to – Oznajmiła zrezygnowana.

- Nie. Ja też panią znam, pani Deuce – Uśmiechnęła się lekko i powiedziała do stojącej obok osoby.

- Przynieś jakiś ręcznik nasiąknięty wodą. Zimną!

- Boli Cię coś jeszcze? – Spytała się poszkodowanego.

- No chyba nie… - Oznajmił otumaniony.

- Kontaktujesz? – Potrząsnęła jego ramieniem.

- Tak, ale weźcie coś zróbcie z tym nosem – Zrezygnowany popatrzył na Mike’a niosącego jakąś szmatkę.

- Połóż się i trzymaj to w okolicy nosa, zrozumiałeś? – Spytała kładąc delikatnie jego ciało. Podtrzymała swoją dłonią jego głowy i idealnie usadowiła na ozdobnej poduszce.

- Co się w ogóle stało? – Spytał po raz kolejny oczekując tym razem odpowiedzi ze strony Emily.

- Chester się pobił z jednym gościem w klubie.

- Tak po prostu?

- Mogę o tym nie rozmawiać? – Spytała z błagającym tonem w głosie. Nie zważając na jego podobny wyraz twarzy przysunęła się do Benningtona i spojrzała na niego z góry.

- Już lepiej? – Spytała z przejęciem poprawiając czule ręcznik z jego oczu.

- Mógłbym przyłożyć mu jeszcze raz – Zaśmiał się mimo tego że nie tego wymagała sytuacja. Spojrzał na jej brązowe oczy które emanowały czymś w rodzaju zdenerwowania i troski. Nie mógł sobie wyobrazić że po raz drugi mógł dopuścić do tych koszmarów nocnych, paniki i wylewu łez z jej strony. Bił się z myślą że pomimo tego że jej pomógł, mógł w ogóle do tego nie doprowadzić. Wziął do góry dłoń i nie zważając na stojącego obok Mike’a i jej towarzyszki, odgarnął delikatnie jej kosmyk potarganych przez wiatr włosów.

- Dziękuje – Z lekkim uśmiechem popatrzyła na jego wystraszone jeszcze oczy i zapominając o całym tłumie za sobą czule złożyła pocałunek na jego czole. Lekkie muśnięcie jej ust sprawiło osłupienie ze strony Mike’a. Odsunął się lekko i zasygnalizował u Lisy zrobienie tego samego. Wpatrując się w jego zmęczoną aczkolwiek uśmiechniętą twarz, dziękował sobie w duchu że nie zawalczył o Emily już na samym początku tylko zostawił to szczęście swojemu przyjacielowi.

 

Tak, jeszcze żyje.

Długo mnie nie było, fakt opuściłam się w wielu blogach ale postanawiam to nadrobić.

Sami rozumiecie: Sylwestrer, Nowy Rok, potem nauka, głupie poprawianie ocen i tak oto nie miałam czasu na czytanie waszych wpisów.

Więc nie bądźcie na mnie wściekli ( Choć powinniście być... )

Wczoraj postanowiłam napisać następny rozdział, minęło około miesiąca gdy pojawił się poprzedni. 

OneShot nie został odebrany przez was tak źle więc dziękuje. Za te wszystkie komentarze, fajnie że ktoś docenił kilka dni mojej pracy :D Dziękuje < 3