Rozdział XLII

Zziębnięte ręce złapały za rogi krzesła. Lekko zdenerwowana kobieta podniosła jedną z nich i poprawiła opadający kosmyk włosów. Niesforne pasmo po jakimś czasie znalazło się za uchem, a Chester widząc jej ruch spojrzał na jej twarz.

- Denerwujesz się? – Spytał.

- Tak… Trochę – zatrzymała się nagle - Bo popatrz – Zwróciła się ku niemu – Nathan to tylko małe dziecko, nie jest temu winne co się wokół niego dzieje, co się z nim dzieje. Ma też prawo do życia, nikt nie może tego tak po prostu przekreślić.

- Ale on żyje – Podkreślił – Emily, proszę cię, nie myśl negatywnie.

- Nie myślę negatywnie – powiedziała zaprzeczając samej sobie – Bynajmniej się staram. To nie jest takie proste. Ian bardzo pragnął tego dziecka o samej Annabelle już nie wspomnę, więc jeśli coś pójdzie nie tak to martwię się o nich. Co się z nimi stanie…

Nagle ich krótki dialog przerwał trzask drzwi. Mężczyzna nieświadomy tego, że dźwięk rozprzestrzenił się przynajmniej po dwóch piętrach szpitala usiadł obok kobiety i spojrzał w głąb sali. Nie odezwali się nic. Emily, która przed chwilą chciała go pocieszyć, powiedzieć cokolwiek, by wesprzeć go na duchu zaniemówiła. Nie potrafiła w tej chwili się odezwać, to było nade jej siły. To by było dosyć dziwne, nie była w takiej sytuacji, nie ma dzieci, ale wydawało jej się że wie jak czuje się jej brat. Jakby była na jego miejscu, pewnie mogłaby sobie wyobrazić swoją panikę, bo najgorsza jest świadomość, że osoba, którą kochasz może za jakiś czas opuścić ten świat i tak po prostu zamieszkać w innym, według opinii innych ludzi – lepszym.

- Przecież ja poszedłem tylko do kuchni… - powiedział po chwili Ian bez żadnych emocji. Kobieta widząc jego zrezygnowaną minę przysunęła rękę w stronę brata i ujęła mocno jego dłoń. Czując jego masywne dłonie, które nieraz pomagały jej w rozstrzyganiu sporów między starszymi kolegami zamknęła oczy.

Sami kiedyś byli dziećmi. Szczęśliwymi dziećmi, gdzie jedno oddałoby wszystko za to by drugie było bezpieczne. Nie złączyli się węzami krwi, byli po prostu przyjaciółmi. Dobrymi oddanymi przyjaciółmi. Mogli liczyć na siebie w każdej sytuacji, do czasu gdy po prostu Ian zajął się swoim życiem. Gdy w jego życiu pojawiła się żona nie można powiedzieć, że Emily została całkowicie zepchana na drugi plan, jednakże widać że nie do końca starał się ją zrozumieć. Ona nie była zła, wręcz przeciwnie. Zamiast obwiniać brata za takie zaniedbanie była szczęśliwa jego powodzeniem w życiu. Choć czasem po prostu brakowało jej jego obecności, nie chodziło o to by był i dopytywał się wszystkiego co się wokół niej dzieje, chodziło jej tylko o to by usiadł z nią sam na sam. Wolała spędzać czas w ciszy z kimś bliskim niżeli w samotności.

- Nie mogłeś przewidzieć tego co się stało – zaczął spokojnie Chester nadal tkwiąc w osłupieniu. Popatrzył na swoje dłonie tak jakby próbował coś z nich odczytać, lecz niestety to było niemożliwe – Z Nathanem wszystko będzie dobrze, uwierz mi. To tylko omdlenie, czyż nie? – spytał próbując podtrzymać mężczyznę na duchu.

- Masz rację – popatrzył w górę po jakimś czasie – Tak, masz rację – powtórzył po raz kolejny i wstał z krzesła. Skierował się w stronę drzwi wyjściowych i jeszcze raz cicho dodał – Tak Chester, masz rację, jemu nic nie będzie.

- Gdzie idziesz? – Spytała głośno brata i jak on wstała z drewnianego krzesła.

- Muszę się przejść, chcę pobyć sam… - Zaczął znowu tym melancholijnym tonem. Coś nie pozwalało mu na okazywanie wewnętrznych emocji, coś tkwiło w jego sercu. Jakiś czynnik, który decydował o jego zachowaniu.

- A Annabelle? – Zapytała po raz kolejny – Zostawisz ją tu samą?

- Jest z wami – odpowiedział jej i z błagającym spojrzeniem dodał – Emily, proszę. Potrzebuję tego.

Ta nie odpowiedziała już nic tylko ponownie usiadła. Poprowadziła go wzrokiem do drzwi, a po tym popatrzyła na Chestera, który już przed chwilą zawiesił swój wzrok na jej twarzy.

- Emily, proszę naucz się myśleć pozytywnie – zaczął po raz kolejny zrezygnowany.

- Dlaczego mi to ciągle mówisz? – Spytała zaskoczona.

- Bo pozytywne myślenie jest kluczem do sukcesu.

- Nie zawsze.

- Jak to? – Przybliżył się do niej zaciekawiony.

- Sam powinieneś o tym wiedzieć – odpowiedziała mu i złapała za jego dłoń – Nie pamiętasz, jak opowiadałeś mi, że jak próbowałeś myśleć pozytywnie spotykały cię niemiłe niespodzianki. Sam twierdziłeś, że czasem lepiej jest się miło zaskoczyć niżeli potężnie rozczarować. Zapomniałeś już? Jak twierdziłeś, że to cię coraz bardziej wyniszczało, bo myśląc pozytywnie zabijałeś nadzieję?

- Nie, nie zapomniałem – odpowiedział – Ale tu chodzi o życie człowieka, a w tej sytuacji ty musisz myśleć pozytywnie, bo inaczej zwariujesz, uwierz mi – popatrzył na nią i wymusił lekki uśmiech po czym chwycił za jej drugą rękę, którą razem z pierwszą schował w swoich masywnych dłoniach.

***

Przyjechali tu wczesnym rankiem. Zaciekawieni stanem małego dziecka pewnie weszli do korytarza, gdzie w tym samym miejscu co wczoraj siedział Ian. Nie mówił nic, jego wzrok tak samo nic nie zdradzał. Emily kucnęła przed nim i podniosła delikatnie jego głowę.

- Co się dzieje? – Spytała po chwili widząc jego minę. Twarz nie wyrażała nic prócz strachu i paniki. Sam nie wiedział co ma zrobić, jego starania i tak byłyby bez znaczenia. Najgorsza jest świadomość tego, że nic nie możesz zrobić. Poddajesz się dobrowolnie, choć tu nie chodzi o rezygnację. Kieruje tobą determinacja, jednak ona zostaje zasłonięta przez niemoc. W tej chwili był skazany tylko na siedzenie i czekanie, nic poza tym – Gdzie Annabelle? – Spytała po chwili widząc jak ten milczy.

- Siedzi z dzieckiem – odpowiedział jej – Myślę, że za niedługo się wszystko wyjaśni.

- Na pewno – uspokajała go – Spójrz, Nathan odzyskał już przytomność, jest świadomy tego co się wokół niego dzieje. Mógłbyś się martwić gdyby jego stan się naprawdę pogorszył, on tylko zemdlał…

- Mówisz to tak jakbyś nie wiedziała o co chodzi – rzucił jej, ale po jakimś czasie odrzucił swój gniewny ton – Nathan nie jest taki jak „wszyscy”. On nie jest zwykłym dzieciakiem, każda zmiana w jego organizmie nie może być bagatelizowana! To nie jest tak, że jemu się coś stanie, a to się nie przełoży na kolejne etapy jego życia. To jest Nathan, nie każde inne dziecko, które bawi się w piaskownicy, szybko łapie kontakty z ludźmi czy nawet może zostać przez chwilę bez opieki – W tym momencie poczuł jak łzy zaczęły podchodzić mu do oczu. Powstrzymał je, pewnie tylko dlatego, by nie okazywać swojej słabości – A ja to ostatnie zbagatelizowałem…

- Skąd mogłeś wiedzieć? – Spytała po chwili lekko nim potrząsając – Ian, nie mogłeś wiedzieć, że akurat wtedy Nathan’owi może się coś stać. Nie przewidziałeś, że znajdziesz go zupełnie nieprzytomnego, to by się mogło nawet zdarzyć przy tobie.

- Emily ma rację – odezwał się Chester i podszedł do dziewczyny – To nie twoja wina.

Mężczyzna lekko podniósł kąciki swoich ust i popatrzył na zatroskaną kobietę.

- Możemy go zobaczyć? – Spytała po chwili odrywając ich z osłupienia.

- Tak, jasne – odpowiedział jej i czym prędzej wskazał drzwi od jego prawej strony. Emily wstała i popatrzyła znacząco na Chestera, który powędrował dokładnie za nią.

Delikatnie otworzyła drzwi i spojrzała na postawione łóżka. W tym zamieszaniu swoich myśli próbowała się skupić i postanowiła odnaleźć łóżko chłopczyka. Przeszła kilka kroków i wtedy go ujrzała. Ubrany w białą piżamkę leżał na boku i patrzył na swoją mamę, która troskliwie się do niego uśmiechała. Dziecko czując na sobie wzrok innych ludzi odwróciło się tak jak Annabelle. Kobieta popatrzyła na nich i czując miłe zaskoczenie wstała z miejsca. Wewnętrzna histeria myśli dała się we znaki, popatrzyła zdenerwowana na nich i nie mogąc już wytrzymać wtuliła się w stojącą kobietę.

- Ej, wszystko będzie dobrze – pocieszyła ją odwzajemniając uścisk. Ta jednak nic nie odpowiedziała na to spostrzeżenie tylko odsunęła się po chwili od kobiety i rzuciła:

- Zostaniecie z nim na góra 10 minut? - Emily zauważyła, że jej oczy w tym momencie stały się większe, a tęczówki wyblakły. Może to wina jej długotrwałego płaczu? – Muszę pogadać z Ian’em.

- Doprowadź go do porządku – rzuciła jej i widząc jak kieruje się w stronę drzwi zatrzymała ją jeszcze jednym pytaniem – Obwiniasz go za to co się stało?

Widać, że to pytanie ją zaskoczyło. Stanęła w bezruchu.

- Nie – odpowiedziała szybko z wielkim bólem – Muszę się przecież kiedyś z tym pogodzić – Nie zdradzając już więcej swoich emocji złapała za klamkę i ostrożnie przekroczyła próg. Nie myślała już o niczym innym tylko o tym by zapomnieć, cofnąć czas lub ominąć wszystkie nieszczęśliwe zdarzenia w swoim życiu. I te które miały miejsce i te które się jeszcze nie wydarzyły. To było jak igranie na krawędzi czasu. W każdej chwili nitka, na której trzyma się cały ich skarb może się zerwać i zniknąć. Tak po prostu.

- Ona go obwinia, widzę to – stwierdził niemal pewny Chester po wyjściu kobiety – A twojego brata jeszcze dobija ten fakt, nie dość, że to zdarzenie wywarło na nim taką presję to jeszcze boi się reakcji swojej żony, że zawiódł jako ojciec – powiedział i spojrzał na Emily.

- On się boi, ona zresztą też. Co byś zrobił gdyby twoje dziecko było w takim stanie, gdzie po prostu nie wiesz czy następne jutro, będzie jego jutrem?

- Zapewne to samo co oni – odpowiedział po chwili.

Kobieta nie odpowiedziała mu tylko usiadła razem z nim naprzeciwko łóżka. Uśmiechnęła się serdecznie w stronę chłopczyka, który z nieśmiałości odwrócił swoją główkę w drugą stronę.

- Co się tak boisz rycerzu? – Zaśmiała się i dotknęła swoją dłonią jego ramienia – Taki mężczyzna jak ty nie może się bać.

Chłopczyk jednak nic nie odpowiedział tylko zarzucił na siebie narzutę ponownie się przed nimi chowając. Na początku Chester nie wiedział co zrobić, lecz po chwili pojawił się u niego pewien pomysł. Przybliżył się lekko i sam dotknął za kawałek pościeli.

- Jak się odwrócisz to ci coś pokażę.

Chłopczyk jednak też nie zareagował. Emily spojrzała na mężczyznę i uśmiechnęła się, będąc wdzięczna, że jednak on interesuję się dzieckiem którego praktycznie nie zna. Ten nie odwzajemnił uśmiechu tylko spróbował ponownie nawiązać z nim kontakt.

- Pewnie jeszcze takich nie widziałeś – Zaciekawił go bardziej, ale nie wywierał nacisku – Też kiedyś się bałem wyjść spod kocyka, lecz jednak byłem odważny i postanowiłem zaryzykować. Wiesz co? – Spytał retorycznie – I nie żałuję. Poznałem wielu ludzi, ciebie też chcę bliżej poznać.

Nathan jeszcze przez chwilę tkwił w bezruchu, aż do momentu w którym to Emily dotknęła dłonią pościeli. Chłopiec odwrócił się i spojrzał na siedzącą obok parę. Nie wydobywając z siebie jakichkolwiek emocji położył się na boku i popatrzył w głąb sali. Nie znalazł nic ciekawego, dopóki Chester nie podłożył mu swojej ręki. Mężczyzna uśmiechnął się widząc zaciekawienie dziecka, ale nic nie powiedział. Pozwolił mu dokładnie ocenić wzory na swoich nadgarstkach, tak że po jakimś czasie zaczął czuć lekkie szczypanie. Chłopiec wywracał ręką na wszystkie strony i zaintrygowany dziwnym kolorem na skórze uśmiechnął się po chwili. Nagle wstał z łóżka.

- A ty gdzie księciu? – Spytała kobieta łapiąc go w pasie – Chcesz mi uciec?

Ten pokiwał głową i zajrzał pod szpitalne łóżko. Emily spojrzała zdezorientowana na ukochanego, a ten sam nie wiedząc o co może mu chodzić wzruszył ramionami. Nic nie układało się w całość.

- Kochanie, przestraszyłeś się? – Spytała troskliwie doszukując się jego twarzy. Po chwili jednak chłopiec wstał trzymając w ręce jakiegoś mazaka i ponownie usiadł na rogu łóżka.

- Nie – odpowiedział po cichu, a Emily zdziwiła się słysząc jak po raz pierwszy od pewnego czasu odpowiedział jej na pytanie. Przyjrzała się bardziej tym co Nathan wyprawiał z przedmiotem, a gdy już zrozumiała przesłanie prawie wybuchła śmiechem, lecz tak naprawdę to nie był śmiech złośliwości. To było jak podlanie roślinki, dzięki pewnym czynnikom ona może znowu wstać i prężyć się ku słońcu. Tak było z Nathanem. Od czasu przybycia na oddział nic nie mówił ani nie wstawał z łóżka. Była tak naprawdę dumna z siebie oraz z Chestera, że po prostu mogli poruszyć dziecko, które tak naprawdę jeszcze przed chwilą nie miało siły do życia.

- Chcesz pomalować mi ręce? – Zapytał rozbawiony i ściągnął z siebie bluzę. Podłożył po jakiejś chwili dziecku dłonie i zachęcił go – Do dzieła!

Rozbawiony szybko otworzył mazak i zaczął kreślić na rękach mężczyzny swoje wyobrażone rysunki. Chester uśmiechnął się w duchu, przez co też można było spotkać uśmiech na twarzy małej istoty. Patrzył w skupieniu na to co dziecko rysowało na jego dłoniach i próbował zdefiniować abstrakcyjne rysunki. Rozpoznał tylko że na jednym z nich tkwi wymyślny motyl, na palcach stworzył zakola, a jego przednia kończyna nabrała różowego odcienia.

- Wróżę ci świetną karierę – Zaczął po chwili mężczyzna – Będę do ciebie przychodził abyś zrobił mi tatuaż.

Ten kiwnął pozytywnie głową i ponownie się uśmiechnął. W tej chwili jednak spotkał się z dziwnym spojrzeniem swojej matki. Stała nad nim i nie dowierzała temu co się w tej chwili dzieje.

- Chryste Panie, dziecko co ty wyprawiasz? – Spytała zdziwiona, ale na jej twarzy nie malowała się złość.

- Nathan znalazł bardzo twórcze zajęcie – odpowiedziała jej kobieta – Zresztą, sama zobacz.

Annabelle nic nie powiedziała tylko usiadła na łóżku dziecka i się uśmiechnęła. Tylko w tej chwili zadawała sobie pytanie co takiego ma ten człowiek, że po raz kolejny przyciągnął tak do siebie małe dziecko.

***

Pojedyncza kropla deszczu opadła na ramię kobiety. Zrezygnowana spojrzała w górę i zaklęła w duchu, że to teraz musi padać, a drogi do miasta mają jeszcze sporo.

- Nie jesteśmy z cukru – podkreślił mężczyzna i złapał za jej dłoń.

Nie odpowiedziała nic tylko odwzajemniła uścisk i skierowała się w stronę następnej uliczki. Zasłoniła się lekko kapturem i popatrzyła na Chestera, który miał ochotę wybuchnąć śmiechem.

- Nawet nie komentuj – zagroziła.

- Nie mam zamiaru – odpowiedział jej. W tej chwili zauważył jej rozwiane włosy, które wydobywały się z założonego kaptura. Nie zauważyła jego wzroku tylko pociągnęła go bardziej, odtrącając go z lekkiego transu.

- Gdzie ci się tak spieszy? – Zaczął – Nie lubisz deszczu?

- Nie przepadam – Stwierdziła bez namysłu i postawiła stopę na kamiennym chodniku.

- Jak tak będziesz gnała jeszcze będziemy mieli czas by się z kimś spotkać – powiedział, a ta stanęła jak wryta gdyż nie wiedziała o kogo może mu chodzić – Nie dzwoniłem do niej po tym jak się szybko zmyła, ona też nie dała żadnego znaku życia– Zaśmiał się i stwierdził – Możesz być zła, ale tak na serio nie wiem…

- Nie jestem zła – odpowiedziała szczerze przerywając mu w połowie zdania – To kiedy ją poznam?

- I taka postawa mi się podoba – Ucieszył się i dodał – Może dzisiaj wieczorem? Zaproszę ją do siebie, co ty na to?

Kiwnęła głową i spojrzała w bok. Nic prócz rozwianych koron drzew, wszystko było takie same. Przesiąknięte zielenią liście właśnie w tym momencie odżywały kołysząc się co chwilę w różne strony. Nagle coś zauważyła. Szybko wyrwała się z jego uścisku i podeszła do drzwi jakiegoś sklepu. Przez chwilę czasu zdezorientowany Chester patrzył na jej zachowanie. Stanęła na pięcie i nagle wyciągnęła telefon. Nie chciał się bawić w zgadywanki więc po chwili zapytał:

- Co ty tak patrzysz w tę szybę?

- Nie w szybę! – Krzyknęła mu nie ukrywając zadowolenia i zachęciła go by podszedł. Przybliżył się po chwili a ta wskazała mu małą kartkę – Sklep odzieżowy, szukają sprzedawcy…

- Chcesz tu pracować? – Spytał.

- A czemu nie? – Zrobiła to samo i w skupieniu spisała numer telefonu. Przez chwilę patrzyła na cyferki i sprawdziła dwa razy by przypadkiem nie pomylić kolejności lub przepisać źle – Zadzwonię do nich później – Stwierdziła po chwili.

Emily schowała telefon do kieszeni i uśmiechnęła się pod uchem. Może to w tym momencie nadchodzi moment gdzie wszystko ma szansę się ułożyć?

***

Tkwił tu wiele dni, nie wie dokładnie ile, ale każde wspomnienie o dawnym świecie uświadamiało mu ich odległość. Czas między tym co się dzieje, a tym co działo się kiedyś był ogromną przepaścią wspomnień. Każde słowo odbijało się bezdźwięcznym echem, a sam miał wrażenie że jest w tym miejscu nieobecny. Nie chciał niczego prócz zrozumienia, nie chciał nadal tkwić w tym bezsensownym transie tylko przez nieodwzajemnioną miłość, która tak naprawdę wyssała z niego całą energię do życia. Gdyby ktoś znajomy go zobaczył uznałby go za świra, przecież mężczyźni nie płaczą. Tak twierdzą stereotypy, pieprzone stereotypy w które człowiek po prostu wierzy!

Walnął pięścią w stół.

Po raz kolejny bez żadnych nadziei położył się na łóżku. Zaczął odliczać dni do końca swojej męczarni, przecież wierzył że tak naprawdę to wszystko musi się jakoś pozytywnie zakończyć. Miał nadzieję na szczęśliwe zakończenie, ale się bał. Jeśli te zeznania zaważą na jego losie to zepsuje życie nie tylko sobie, ale też wielu innym osobom.

A to właśnie ta myśl go zabijała od środka.

***

Chłodny wiatr z otwartego okna natychmiast złapał swoimi zimnymi ramionami za stojące obok przedmioty. Nie przejmując się pogodą na dworze popatrzyła na rosnące kwiaty na parapecie i przestawiła jeden tak, by przez przypadek wiatr nie przewrócił doniczki.

- Masz coś do picia? – Spytał mężczyzna i udał się do kuchni.

- Poszukaj w szafkach, powinno coś być – Krzyknęła mu kobieta i poprawiła firankę. Z przyzwyczajenia spojrzała za okno i zganiła siebie, że zapomniała wczoraj ich zasłonić. Chyba musi sobie wpisać do wyimaginowanego dzienniczka kolejny nawyk, którego musi się nauczyć.

Starając się już o tym nie myśleć ściągnęła bluzę i położyła ją na kanapie. Widząc stan swojej koszulki usiadła i złapała się za głowę. Nie chciało jej się jej zmieniać, a musiała pozbyć się nasiąkniętego przez wodę ubrania.

- Może być sok? – Spytał i położył szklanki na drewnianym stoliku.

- Jasne – rzuciła mu szybko i udała się na górę – Jakby co ja zaraz wracam – krzyknęła i wskoczyła na schody. Szybkim ruchem otworzyła swoje drzwi do sypialni i otworzyła szafę z ubraniami. Zrobiła dziwną minę, ale po jakimś czasie wypatrzyła sobie bluzkę, której nie nosiła już od wieków. Skrzywiła się trochę, materiał zbyt bardzo będzie na niej przylegał, ale machnęła ręką i ściągnęła szybkim ruchem poprzednią. Przyjrzała się jej jeszcze bardziej dokładnie. Nie doszukując w niej nic nietaktownego szybko ją założyła i spotkała się z dziwnym śmiechem.

- Ładne masz wcięcie w talii – Zaśmiał się mężczyzna opierając o szafę. Kobieta widząc to wzdrygnęła się, ale wymusiła uśmiech. Zamknęła szafę i odparła:

- Ale się skradasz…

- Warto być czasem cichym by poświęcić się dla takich widoków – Uśmiechnął się i złapał kobietę w pasie. Złapała za jego ręce i mocniej przysunęła do siebie. Po chwili jednak spytała:

- Kiedy jedziemy do ciebie?

- Hmmm…- Zamyślił się sztucznie i oparł głowę na jej ramieniu – Za jakieś kilka minut. Zaprosiłem Marlene, resztę zespołu… Zobaczysz, nie będzie tak drętwo.

- Nie sądzisz, że to trochę nie w porządku robić sobie imprezy jak Mike siedzi w więzieniu? – Zapytała po chwili uwalniając się z jego uścisku i schyliła się po leżącą koszulkę.

- Nie robię imprezy, po prostu chcę się spotkać, a za kilka dni kolejna rozprawa. Ja wierzę, że to się wszystko wyjaśni.

- A jeśli nie? – Odwróciła się w jego stronę i dodała – Jessica to zwykła suka, dla pieniędzy zrobi wszystko. Może coś więcej zmyślić tylko dlatego by oczernić jego imię. Sam widzisz jak media odbierają te wiadomości.

- Mam nadzieję, że on nie jest tego świadomy co się tak naprawdę dzieje z jego nazwiskiem – Odpowiedział szczerze – Znam go, załamałby się. Tyle lat pracował na dobre imię a przyjdzie taka kretynka i go jednym ruchem zniszczy.

Nie odpowiedziała już nic. Beztrosko wskoczyła na łóżko i otwarła swoją szafkę nocną szukając ładowarki do telefonu. Przesortowała wszystkie przegrody, lecz i tak nie mogła jej znaleźć. Wiedząc, że zostawiła ją gdzie indziej wywróciła po raz kolejny szufladę i nagle poczuła coś za swoim uchem.

- Chester… - Zaśmiała się po chwili – Mam tu łaskotki…

- Wiem – Uśmiechnął się i pocałował kobietę za uchem. Zaśmiała się, lecz po chwili się od niego odsunęła gdyż już nie mogła wytrzymać z tego powodu. Popatrzyła na jego rozbawione oczy i zaczęła:

- Tak cię to śmieszy, tak? – Powiedziała zadziornie – Atakujesz moje najsłabsze punkty.

- Nic innego mi nie pozostało – Odpowiedział jej i przybliżył się w jej stronę. Nagle poczuła jego oddech na swojej twarzy. Pocałowała go lekko i spojrzała w jego oczy. Brązowe tęczówki odbijały światło słoneczne, które docierało przez uchylone okna.

Nagle mężczyzna przybliżył się do niej przewracając delikatnie kobietę, a ta całkowicie tracąc równowagę opadła na łóżko. Popatrzyła z dołu na mężczyznę, który w tej chwili tkwił nad nią i nie wiedząc już co robić postawiła na swoje uczucia. Złapała dłońmi za jego szyję, bardziej go do siebie przybliżając. Ten opadł na nią delikatnie i złapał ustami za jej usta. Przysunęła go do siebie mocniej i uniosła lekko głowę, która i tak po pewnym czasie upadła na miękką pościel. Zamknęła oczy i delektując się smakiem jego warg złapała się mocniej za łóżko.

Nagle jęknęła z bólu.

Chester nie wiedząc o co może chodzić odsunął się od niej i zobaczył jak kobieta łapie się za rękę.

- Zrobiłem ci coś? – Spytał zdezorientowany.

- Nie – odparła szybko i otworzyła swoją dłoń – Ukłułam się czymś. Jakąś szpilką, albo pinezką – Stwierdziła chcąc zahamować niewielkie krwawienie z opuszka palca.

- Trzymasz pinezki w łóżku? – Zapytał po chwili zaskoczony. Kobieta nie odpowiedziała mu tylko zaczęła szukać tego przedmiotu. Nagle natknęła się na coś bardziej tajemniczego. Złapała za jakąś kartkę i zaczęła ją obracać wokół swojej dłoni.

- Chester, podłożyłeś mi coś takiego? – Zapytała coraz bardziej zdezorientowana.

- Co to jest? – Spytał zaciekawiony.

- Jakaś kartka – Wzruszyła ramionami i dokładniej ją obejrzała. Była szczelnie zamknięta, tak jak te poprzednie, które dostawała jeszcze przed rozprawą. Zrobiła dziwną minę i zaczęła ją otwierać.

- A ta szpilka? – Spytał podnosząc malutki przedmiot z pościeli.

- Zaraz się dowiemy – powiedziała otwierając małą kopertę. Zdarła rogi kartki i wyciągnęła z koperty złożoną w pół wiadomość. W tej chwili to już naprawdę nie wiedziała co robić.

- Czytaj – zachęcił ją mężczyzna i spojrzał na nią znacząco. Ta kiwnęła pozytywnie głową i zabrała się do odczytywania literek z tajemniczej wiadomości.

- „Posiadasz w domu niezwykle drogocenny skarb. Niedoceniasz go, ale jego wartość jest wysoka. Znasz go, często go widzisz. Musisz tylko szukać bardziej, bo jeśli tego nie zrobisz może być już za późno…” – przeczytała lekko się wzdrygając i dokończyła – „ PS. Nie zapominaj o naszej tajemniczej umowie, twój nowy przyjaciel”.

- Jaki nowy przyjaciel? – Zapytał zdezorientowany – Masz jakiegoś nowego przyjaciela?

- Nie! – Powiedziała i położyła obok kartkę – Ale chyba wiem kto jest nadawcą tego listu.

Zaciekawiony usiadł obok niej i czekał na wyjaśnienia.

- Chester nie mówiłam ci tego, bo nie było okazji – Zaczęła po jakimś czasie. Popatrzyła na swoje stopy, które kiwały się w przód i w tył. Wzięła głęboki oddech i zaczęła – Od pewnego czasu obserwuje mnie jakiś koleś. Nie wiem kto to jest, uważam że to jakiś psychopata.  

- Jak to cię obserwuje? Tak po prostu? – Spytał.

- Nie, z efektami specjalnymi… - powiedziała choć nie było jej do śmiechu – Tak po prostu. Nie wiem skąd się wziął, nic o nim nie wiem, czego nie mogę powiedzieć o nim. Wie o mnie prawie wszystko, a najciekawsze jest to że ja nie wiem jak się o tym dowiedział. Sama nawet nie zwracam uwagi na takie szczegóły kiedy idę spać, a on wie to co do minuty. Boję się, że pewnego razu coś mu odbije i po prostu dam się złapać.

- Byłaś na policji? – Spytał po chwili.

- Nie.

- Musimy pójść – Stwierdził wstając z łóżka – To musi zostać wyjaśnione.  

- Nie! – Wrzasnęła.        

- Czego ty się boisz? – Zapytał – Jeden za chwilę i tak będzie siedział!

- Nie Chester, nie powiedziałam ci tego byś teraz szedł i powiedział wszystko glinom! – Odpowiedziała mu zdenerwowana. Nie chciała narażać innych osób, zasłaniając się swoimi problemami. Po chwili tak samo jak on wstała z miękkiego materacu i usiadła na brzegu łóżka. Popatrzyła się w dal. Nie spotkała się z żadną logiczną myślą na temat otrzymanej wiadomości.

- To może nie był Scott – powiedział rozumiejąc ich błąd – Te cyferki jakoś nie układały się w logiczny sposób. Tak samo to. Po jaką cholerę on by pisał o jakimś skarbie? Zresztą, jest tak samo zatrzymany jak Mike, więc niemiałby możliwości ci go podrzucić. Zostaje jeszcze sprawa Jessici, chociaż nie wydaje mi się że coś takiego by napisała, nawet by obronić Scotta.

- Nie mam pojęcia o co może w tym chodzić – odparła ponownie wpatrując się w jeden przedmiot – Ja już nic nie wiem, czego ci ludzie ode mnie chcą i o co może w tym wszystkim chodzić.

- Trzymasz tu jakieś drogocenne rzeczy? – Zapytał.

- Tak, jedyną moją drogocenną rzeczą jest lodówka – odparła bez namysłu – Nie licząc biżuterii mojej matki – nagle wzięło ją olśnienie i wstała z miękkiego materaca. Szybko pobiegła do szuflady i z całej siły otwarła szczelnie zamknięte pudełeczko. Przypuszczając zniknięcie drogocennych przedmiotów wyrzuciła niepotrzebne rzeczy na szafkę, lecz wszystko było na swoim miejscu. Nic nie zginęło. Odetchnęła.

- Na co mogę patrzeć codziennie, a tego nie doceniać? – Spytała bez jakiejkolwiek siły.  Popatrzyła na swoje ręce i dopiero teraz przypomniała sobie o niewielkiej ranie na palcu. Wsunęła go do buzi by obmyć ranę i spojrzała na Chestera.

- A gościu po prostu przyczepił kartkę szpilkami do pościeli byś nie mogła jej zgubić, proste i logiczne…

Spojrzała na niego kiwając głową i będąc zupełnie w kropce zawiesiła wzrok na szybie. Pewnie to okno przeżyło już tyle spojrzeń mężczyzny, że sama nie mogłaby ich naliczyć. Schowała głowę w dłoniach i nagle się obudziła. Wstała z krzesła i zszokowana wrzasnęła:

- Do cholery, jak on się tu dostał?! – Spojrzała przestraszona na łóżko i oparła dłoń o swoje czoło. Dokładnie przypomina sobie jak dzisiaj zamykała wszystkie okna oraz drzwi wejściowe. Nie było możliwości że on mógł się tu jakoś cudem dostać.

- Chester otwierałam dzisiaj drzwi, prawda? – Spytała szybko już nie będąc pewna swoich przekonań.

- Tak, Emily ja nie wiem o co w tym może chodzić. Boję się o ciebie – powiedział podchodząc do niej.

- Ja też nie wiem Chester… - odpowiedziała zrezygnowana, ale po jakimś czasie spojrzała w górę i bez namysłu stwierdziła – Ale się dowiem.

Mężczyzna nie powiedział już nic. Tylko usiadł i ponownie zaczął przyglądać się tajemniczej kartce, która tak naprawdę nie mówiła nic.

***

Brunetka siedziała niepewnie w nieswoim mieszkaniu. Oglądała już tak naprawdę wszystko co znała w każdym calu, te meble, leżące obok książki lub nawet zakurzone pudełko, które stało w kącie pomieszczenia i tak naprawdę kryło w sobie nutkę tajemniczości. Popatrzyła w drugą stronę, tym razem nie spotkała rzeczy tylko uśmiechniętą twarz Dave’a. Spojrzał na nią sugerującym wzrokiem, a ta nie wiedząc co powiedzieć spojrzała na niego pytająco.

- Wybacz nie czuję się dobrze przy takich dużych imprezach – odezwała się do niego po chwili.

- Nie, ty nie czujesz się przy nas niekomfortowo tylko siedzisz tak, bo za niedługo przyjdzie niespełniona miłość Chestera.

- Co? – Spytała zaskoczona.

- Oj, nie opowiadał ci, jak się w niej bujał? – Zaśmiał się Joe. Ta pokiwała przecząco głową i oparła się o fotel – Ale spokojnie, teraz kocha tylko ciebie, więc nie masz się o co martwić – rzucił beztrosko – Takie dwa malutkie gołąbeczki z was, że normalnie bym was uściskał –  uśmiechnął w stronę kobiety rozradowany Joe.

- Ale czekaj, słyszałem, ze stara miłość nie rdzewieje – Dorzucił Brad łapiąc za leżące obok jabłko.

- Gdzie Chester? – Spytała po chwili nie zwracając na nich uwagi. Dave wskazał dziewczynie palcem drzwi do kuchni, a ona się tam udała. Stanęła w progu i spojrzała na mężczyznę, który w tej chwili nalewał do naczyń wodę mineralną. Oparła się o framugę i skrzyżowała ręce.

- Przecież wiem, że tu jesteś – odparł ze śmiechem i odwrócił się ku niej.

- Nie jestem taka tajemnicza co ty – odpowiedziała mu i wzięła do ręki jedną ze szklanek. Upiła łyk napoju i po chwili odstawiła już puste naczynie na stół. Oceniła zachowanie mężczyzny i uśmiechnęła się w duchu, nie widziała często tego widoku gdzie Chester pracuje w skupieniu właśnie w tym pomieszczeniu.

- Pomóc ci? – Spytała widząc jak mężczyzna otwiera lodówkę. Przyjrzała się dokładnie jego ruchom, ale nie potrafiła zdefiniować co ma na myśli z przekąskami.

- Nie, dzięki – rzucił z uśmiechem i położył na stolik kilka butelek piwa.

- A to nie jest spotkanie typu kulturalna impreza, tylko spotkanie towarzyskie? – Zaśmiała się i usiadła na krześle. Położyła ręce na stoliku i wzięła jedną z butelek do ręki.

- Pijesz? – Spytał. Ta wywróciła oczami i uśmiechając się odparła:

- A masz?

- Kurcze, myślałem, że odmówisz, a tu klapa bo już nic nie mam. Wiesz, byłem przekonany, że od momentu naszej libacji alkoholowej już nie ryzykujesz z mocniejszymi trunkami – Odpowiedział jej – Myślałem, że teraz tkwi u ciebie zasada zero alkoholu.

- To źle myślałeś – odpowiedziała mu szybko i nagle usłyszała dzwonek do drzwi. Mężczyzna popatrzył na Emily i poszedł z kuchni by otworzyć zaproszonej osobie. Ta widząc jak Chester opuszcza pomieszczenie usiadła ponownie na krześle, ale po jakiś kilku chwilach wstała by sama przywitać się z nieznajomą. Przekroczyła próg i zobaczyła jak mężczyźni witają się z przybyłą kobietą. Stała tak przez chwilę nic nie mówiąc, aż w końcu podszedł do niej Chester. Objął ją w ramieniem i zaczął ją przedstawiać:

- Nie poznałyście się dosyć mile, ale mam nadzieję że to się zmieni – Zaśmiał się – To jest Emily, a to Marlene – wskazał palcem wymienione kobiety i przyjrzał się ich minom.

Kobieta podeszła do gościa i podała jej rękę. Bez jakiegokolwiek urazu po kilku dniach uśmiechnęła się do niej i usiadła na kanapie.

- Chciało ci się tyle jechać z Paryża? – Zapytał pierwszy Robert.

- Musiałam – odparła szybko – Nie był mi obojętny los Mike’a, po tym jak się o tym dowiedziałam. Brukowce teraz już przesadzają – powiedziała – Nie mówiąc już o stronach internetowych.

Emily przyjrzała się jej dokładnie. Krótkie włosy do ramion, zgrabny nos i wypełnione usta, nie była do końca pewna czy to efekt operacji plastycznej czy po prostu natura obdarzyła ją taką niespodzianką. Mimo tego wydawała się teraz na choć przyzwoitą osobę, nawet teraz przez myśl jej przeszło, że odebrała jej osobę na zbyt negatywnie. Ale było coś co ją niepokoiło w jej zachowaniu, nie wie dokładnie co, nie potrafiła tego dokładnie określić, ale coś nie dawało jej spokoju. Ale zawsze mogła przerzucić winę na omylną intuicję.

- Marlene, napijesz się czegoś? – Spytał po chwili Chester stając nad kobietą.

- Czegoś mocniejszego – odpowiedziała i spojrzała na wzrok siedzącej obok niej kobiety. Nic nie mówiła tylko wpatrywała się w jeden punkt na ścianie. Miała już coś rzucić, ale wie że ta kobieta nadal pamięta jak obrażona wczoraj wyszła od Chestera.

Mężczyzna po jakimś czasie jednak przyszedł do pomieszczenia i wlał do szklanek wódki.

- Mi nie dużo – odpowiedziała po chwili Emily.

- Pijesz? – Spytał zaskoczony – Myślałem, że na serio to w kuchni to była zmyła z twojej strony.

- Nie rób ze mnie takiej świętej – Odparła i podstawiła mu szklankę tak by Chester mógł spokojnie w nią trafić. Zdziwiony wlał do niej zawartość i odstawił na bok.

- Nie bądź taki zdziwiony, że kobieta pije alkohol – Zaśmiała się Marlene i zwróciła do siedzącej obok brunetki – Często cię tak ogranicza?

- Wcale jej nie ograniczam! – wtrącił się siadając obok perkusisty. Ta nie wiedząc co odpowiedzieć zaśmiała się i oparła o tył siedzenia.

- Dobra, kto chce coś w postaci piwa? – Zapytał po chwili mężczyzna.

- Macie przecież tu alkohol… - Stwierdziła zadziwiona kobieta.

- Nie ograniczaj mnie kochanie – odpowiedział jej zadziornie, a ta przewróciła oczami. Po chwili jednak dodał – Chcecie to sobie weźcie, ja nie będę go targał specjalnie dla was. I tak musiałem za nie zapłacić.

- Sknera – dorzuciła krótkowłosa i złapała za szklankę. Przyjrzała się jej dokładnie i gdy wszyscy mężczyźni już wyszli z pomieszczenia popatrzyła na siedzącą obok dziewczynę. Nagle milczenie przerwało pytanie Emily.

- Wyszłam przy tobie jak cholerna zazdrośnica?

Zaskoczona tym stwierdzeniem lekko przytaknęła i dodała:

- Tak, tak wyszłaś. Ale nie martw się, pewnie też bym się tak zachowała jakbym miała takiego chłopaka jakiego ty masz – Uśmiechnęła się do niej, a ona z pokerową miną nadal wpatrując się w jedno i to samo miejsce odparła:

- Wyszłam na kretynkę.

- Zaprzeczyć?

- Nie – Odpowiedziała krótko.

- To dobrze. Bo moją odpowiedź znasz – Powiedziała do niej, ale po chwili sprostowała - Spokojnie, coś tak czuję, że jeszcze możemy się ze sobą zaprzyjaźnić.

Emily spojrzała na nią zdziwiona i już nic nie mówiąc wzięła do ręki szklankę z alkoholem i jednym ruchem upiła łyk. Widząc wchodzących mężczyzn uśmiechnęła się do nich, mając wielką nadzieję że pierwszy raz od pewnego czasu może zapomnieć o całej ten sytuacji, która okalała ją ze wszystkich stron. 

 

Cześć i czołem.

Zważając na ostatni mój wpis, można stwierdzić że długo mnie tu nie było. Nie mogę się ostatnio ze wszystkim wyrobić, robię coś na ostatnią chwilę, albo przekładam to co mam teraz do zrobienia. Normalne.

No, na pewno nie uzyska tytułu Ambitnego Rozdziału, no ale jest. Starałam się poprawić te błędy, które zostały tu wcześniej wymienione.

Droga Bennodo, ja nie wiem czy ty znajdziesz tu coś z 'ę' i z 'e', ale jeśli mogłoby się coś takiego zdarzyć to przepraszam. Starałam się :D No kurde, czasem po prostu tego nie widzę, ale wiem że muszę sobie to wpisać w nawyk :D

Sama nie wiem co o nim myśleć, jest pośredni.

Ale ocenę już zostawiam wam :)